De Laatste Appel
Ik was nog eens naar het Herman Teirlinck huis/huis van intussen, naar de reeks over zijn vriend Stijn Streuvels – ben aangetrouwd met streekgenoten – dus een familie-uitstap als het ware... Was ook curieus over de vordering en plannen van de nieuwe vzw die de zaak heeft over genomen... (in feite heb ik het altijd spijtig gevonden dat de oorspronkelijke vzw niet is blijven bestaan, want met het inlijven in de gemeente/politiek heeft het zijn autonomie verloren en zeggenschap over de eigen toekomst - een spijtige zaak, maar voltooid verleden)
Het his is nog zoals toen verlaten – ze hebben het geluk dat er niet zo ’n augustusstorm het huis onder water heeft gezet zoals toen dat ik begon... mijn eerste dag was dweilen en emmers zetten... Nu zijn het vooral kabels, PA systeem, standjes, tentjes, promo en kassa die de tuin sieren... want niets is gratis... en al dat spul moet betaald worden... wat de sfeer minder conviviaal en intiem-gezellig maakt, maar in de lijn van de professionalisering van het veld... hmm...
Over het veld gesproken, ruwweg gemaaid, de borduren verwildert en overwoekert, maar voor de rest nog aangenaam (op wat slingerende bierblikjes na) mijn donut is er nog... de meeste kriekelaars ook... en enkele struiken die ik had gezet doen het goed... wel minderen de bomen zienderogen, overal in Beersel... De liefelijke Zennevallei is intussen verder door KMO ingepalmd, midden in het zicht naar St. Pieters Leeuw dat de auteur zo prachtig vond een windturbine...
Het programma was OK, de twee vrouwen (Lise Spit en Hilde van Mieghem) waren de toppers... voor de film (Mira) in de tuin (onder nylon op LCD) was het wat friskes... dus niet gebleven. (gezien ook drank en versnapering niet echt goedkoop waren) Het hoort bij de professionalisering, dat het allemaal ‘in orde’ is, dat wel, maar echt gezellig is toch anders... of ben ik gewoon nostalgisch naar de tijd waar het losser en gemoedelijker aan toe ging... dat komt wellicht nooit terug....
Net zoals de appelboom die vele jaren lang appeltjes op de kasseiweg liet vallen voor de eekhoorns en de passanten... Teirlinck zelf heeft er zeker van geproefd, want die boom was oud, niet alleen in jaren maar ook van soort... een heel lekkere, wat zurige sappige ouderwetse soort die wellicht nergens nog te vinden is... Deze boom, die mij altijd een plezier bereidde als ik er passeerde, moest gekapt worden... waarom weet ik niet... wellicht het barbarisme dat Teirlinck zelf al beschreef in de ‘Gevecht met den Engel’ – een soort dof on-denken... het soort dat samen met Brico-design de wijk naar de Klo... helpt, sorry als ik het zo zeg, maar van deze eens zo rustige schrijversenclave blijft niet meer veel over... zoals ook de rest van het dorp een grote parking wordt en de horeca zijn grootstadallure verder uitbouwt...
De parochiezaal is nog steeds niet hersteld – al vijf jaar staat deze eens zo charmante zaal, ooit ten dienste van diverse locale muziek en knutselgroepen... nu stil, overwoekerd en waarschijnlijk dan ‘niet meer te redden’ om dan een nieuw, ongeïnspireerd nieuwbouw te zetten, liefst nog meer horeca en met vergrote parking in plaats van die lastige bomen met hun losse balderen...
Ik heb de laatste appel meegenomen, want blijkbaar hebben ze de boom juist nu, in volle oogsttijd, volledig vernietigt... weg... wie herinnert zich nog aan die boom die over de weg hing... lastig ding.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten