Het was een waar plezier om rond te wandelen in de uitgebreide tentoonstelling van schilderijen van de hand van Emilio Lopez Menchero, want over de jaren altijd door zijn schilderwerk beïndrukt, terwijl hij zelf lange tijd voorkeur gaf aan installatiewerk en performance... Al tijdens onze speelse try-outs in de kerk van Sint Niklaas te Doornik vond ik de geschilderde oefenstukken even belangrijk als zijn sculpturale efforts...
Hij is altijd blijven schilderen, en ik mocht over de jaren af en toe een glimp opvangen... en meende steeds dat het met top kon meedraaien... Het is pas tot nog maar enkele jaren terug dat hij weer dit medium presentabel heeft gevonden, en het resultaat is verbluffend.
Niet alleen technisch, want hij heeft het natuurlijke schilderstalent, maar ook in zijn keuzes en benadering... een interessant contrast met de wat systematisch en doordachte programmatorische van zijn installatieprojecten, die uiteraard ook goed zijn – maar het schilderwerk reflecteert beter Emilio zelf – zonder ‘trying to be’...
Hij kan teruggrijpen op een lange ervaring, altijd schilder geweest te zijn; en zo zijn de grote ‘kopies’ van jeugdwerk bij het binnenkomen al een schot in de roos: ze zijn even goed, levendig en fris als de originelen...l’innocence du main goed weergegeven. De grote panelen met fragmentarische images uit de herinnering zijn ook een geslaagde reeks om zijn werk te situeren: men ziet het kleurenpalet en de figurative formen figuurlijk vorm vatten... zij duiken her en der in de tentoonstelling op; want ook heeft hij een herkenbare signatuur, wordt ze op verschillende manieren aangewend... Basket-panelen zijn sterker uitgewerkt dynamisch sportprent-achtig socaal-realistisch aandoend, terwijl boomstronken (een altijd wederkerend thema) en architectuur abstract gereduceerd worden tot symbolen-repesentatie... schematisch repetitie met variaties, interjecties van hedendaags politiek couleur...
De referenties ketsen door de zalen. Men vind naast vroegste kindsheidherinneringen weergalmen van recente projecten, zoals van de kleurige grote ‘Cabezudos’ met de donker, intens kijkende interieurs... de innerlijke mens in ons allen wantrouwig naar buiten starend in een overgroot en felgekleurd costummatie van het openbaar leven... samenwonend maar net niet verenigbaar...
Zij impressie en invloeden zijn divers – zoals zijn achtergrond, gemengd opgeroeid in verschillende landen, amalgaam, intertramminage culturelle – lappendeken met herkenbare elementen... voor mij althans... herkenbaar – ook het Weense, en ja, misschien door de mazen heen ook het Madrileense... dus meer dan van Mol tot Molenbeek...
Toevallig had ik de gelegenheid (na een lange onderbreking) om nog eens met Emilio te kijken naar recent werk – bij de voorbereiding van deze expo, het preview bij Nadja Vilenne... maar toch heeft deze tentoonstelling mij aangenaam verast en geïmponeerd. Het feit dat hij durft teruggaan naar de bronnen van zijn creatief bestaan, de achtergronden van zijn divers oeuvre hier zo onbevangen te laten zien, siert hem immens... hij is altijd mens. Wij mogen ook eens toegeven dat wij meer zijn dan systematisch uitgewerkte concepten en programmatische applicaties... Bij deze als lichtend voorbeeld...
during a quick studio visit whilst preparing the show, with a fine maquette to arrange the pictures as basic tool - he will always refer to architecture, and the show shows... yes that he considered the arrangement with care... but thats another chapter...
