Malafide onnozelheid
Het is al een tijdje dat ik niet echt zin heb om veel te beschrijven, de lockdown had een averechts effect – nog eens op on hart drukkend hoe destructief met omgeving en patrimonium om wordt gesprongen – nu dat het even stil is… tijd om te reflecteren en zien wat er al verdwenen is… intussen al weer enkele jaren terug dat ik mij druk heb gemaakt (zie vorige)
De beleidsmakers van Antwerpen hebben het nog altijd niet begrepen - de overtollige bouwplannen worden verder uitgevoerd -
en verbetering niet in zicht… meer nog, ik kreeg een glossy brochure in de bus in welk ze vrolijk aankondigen dat ik liefst tien jaar in de miserie ga moeten zitten – boven op de miserie die wij nog steeds moeten ondergaan… ik vermoedde eerst gewoon onnozelheid, incompetentie, goede wil als plaveisteen naar de hel – maar het vermoeden van malafide achtergronden – winstbejag op kosten van de medemens en omgeving toch verder de bovenhand halen… Ook al is de brochure overspoeld met groene toekomstvisie weet ik dat daar weinig van in huis zal komen – bomen bij-klikken op de computer is niet hetzelfde als ze planten en onderhouden – want meestal worden ze even in de grond gestoken en vergeten – minder dan de helft die het haalt…
Juist nu zijn ze weer bezig de pas her- aangelegde Scheldekaai bij het museum weer open te breken: Fietssnelweg komt over het (al ingekrompen) gazon-vlak ) water-doorlatende tegeltrottoir word over-geplaveid met tarmac - uiteraard moeten de wortels van de bestaande bomen hiervoor beschadigt worden en zullen deze met de verminderde water insijpeling op termijn ook sterven… netjes opgeruimd!
Dus Malafide onnozelheid, want uiteindelijk is de schade voor ons zelf – nog te vaak denken wij dat het alleen de andere zal treffen… (tis maar een lokaal verhaal maar) het moest even eruit:
Bouwwerf from Hell…
Het begon vele jaren geleden. Iemand had de fameuze idee van de hoek Maréestraat/Langstraat tot wijdse landschapszone te herschapen… grote administratieve gebouwen zouden worden gesloopt om ruimte te geven aan groen… De huizen in de Langstraat werden alvast onteigend en wij krijgen wenende buren over de vloer om te smeken iets te kunnen huren want ze wilden zo graag in de omgeving blijven wonen… niets van, alle huizen werden afgebroken met de nodige overlast en er kwam in de plaats een kleun hoekje ‘groen’ (want uiteraard, de grote administratieve gebouwen bleven staan) – een soort sjofel hondewei met designer-staketsel uit hout van het verre Bornholm, transportweg ecologisch vergeten wellicht…
Intussen hadden ze ook het Moerkensplein rond het Gemeentehuis aangepakt: alle groen opgegraven en meters diep beton gegoten – De grondwerken duurden eeuwig, intussen mochten bussen (toen noch met luid ophuilende dieselmotoren – de hybrides kwamen pas nadien) en monstertractoren, bedoeld voor grootschalig landbouw, aarde afvoeren en de straten kapotrijden – het duurde zoals gewoonlijk veel langer dan beloofd, en uiteindelijk kregen wij een betonplein (Place de la Magnolia Mort – want ze hadden beloofd de Magnolia te bewaren maar gooiden die in een put zonder water tijdens de droogste zomer in heugenis – met resultaat uiteraard die die het niet haalde…) Ook beweren ze voortdurend tegen de verharding te zijn hebben ze hier een volledig poreuze plein met kasseistenen omgevormde tot betonplaat (met ingemetste natuurstenen voor ‘de look’) waar nog geen 20% als poreus is achtergehouden, en als oncomfortabel ‘parkske’ moet dienen… De oude klassieke parkbanken met rugleuning, onverwoestbaar en gemakkelijk, van ijzer en inheemse eik die al generaties meegaan – moesten vervangen worden door designer-multimeubels met latten uit exotisch harthout (wellicht geroofd uit de bossen van Borneo) waar de kids kunnen op kruipen maar voor oudjes geen plaats – oudere mensen zitten sowieso niet in de optie-click-bak van de hedendaagse vormgever… voor dit alles waren de doorgaande straten afgesloten en langs ons huis verlegt - wij zijn al vele jaren van overlast verder…
Dan besloot AG Vespa twee huizen tegenover onder handen te nemen: een was in slechte staat maar structureel goed in orde, da andere recent nog bewoond en met een waardevol art-deco gevel, volledig in orde… neen deze moesten tegen de vlakte voor nog eens van die saaie Vespa gedrochten met de te grote vensters en gevelklinkers in uitwerpsel-kleuren… Een brief in de bus beweerde dat het allemaal rap ging gebeuren en weinig overlast gaat brengen – was dat maar waar geweest… van meet af aan maande ik de architecten een goed circulatieplan uit te werken want de auto’s zijn niet tegen te houden – zelfs de redelijkste CEO wordt achter het stuur van zijn BMW weer een ongeduldig jochie van 13… Zo was het dan ook dat de plankier werd kapotgereden, en pas ingegrepen werd naar herhaalde brieven aan verschillende instanties, waarbij de ombudsvrouw nog het meest effectief…
Uiteraard sleepte ook deze werf langer aan dan voorzien – ze zou eigenlijk als gedaan moeten zijn en vol happy bobo’s zitten, met kinderen die vanuit hun nieuw dakterras (helemaal de mode!) zouden zitten joelen naar onze bovenverdiepingen waar slaapkamer er kleedruimte zich bevinden… Maar nee, zo ver zijn wij nog lange niet… De werken gingen haperend van start – alweer de overlast van grote machines die grondwerken moeten uitvoeren en de grond doen daveren – dan weer niets tot de putten helemaal vol water staan en vochtproblemen in de buurt veroorzaken, dan her en der een beetje betongieten… intussen blijft de verkeersellende duren… dan hadden ze blijkbaar de fameuze idee onder-onder aannemers uit ergens ver achter de Oeral te horen- van waar is niet te achterhalen geweest, ze spraken geen enkel Europese taal… soit – met het resultaat dat ze fout bezig waren, niet alleen slecht uitgevoerd (nog nooit zo slordig werk gezien!) maar gewoon fout- du niet volgens plan… (wellicht konden ze die niet lezen, of deden het averechts – zoals thuis…) In elk geval moet weer de helft afgebroken worden.. en afgevoerd – dus nog meer containers vol rommel, dan nog meer bouwen waar al gebouwd was – intussen was de vrij hangende isolatie door UV stralen ook al rot, en tegen dat een nieuw ploeg onder-onder-aannemers (Spanjaarden of Zuid-Amerikanen) was al meer schade dan iets anders, en schadeclaims (de buren hadden hun inkomsttrap zien verbrijzelen door een fout van de kraanbediener) wij zijn alweer jaren verder en al over tijd…
Tijdens dit alles wordt de kraan aangedreven door een ouderwetse Atlas-Copco diesel generator, zonder roetfilter en uiteraard niet euro-4… Ik moest mijn goed onderhouden kleine diesel Kangoo weg doen wegen de nieuwe milieunormen – maar zij kunnen de hele dag wolken stinkende en carcinogene diesel in de lucht puffen, wat op dagen zonder wind haast onuitstaanbaar is… In de meeste halfweg geciviliseerde landen zijn zulke bouwkranen tijdelijk aan het stadsnet aangesloten, zoals ook de marktkramers (maar ja, daar gaat het om klanten en (vooral) hun centjes, hier zijn het maar de buurtbewoners die stikken) Leuk detail is ook het feit dat net als de Corona tijd begon en thuiswerken de norm werd, kwamen de bouwvakkers meer en vroeger – in plaats van af en toe nu alle dagen vanaf 6:30, dus frisse ochtendlucht vergeet het, en de hele dag gebrom- goede omstandigheden om zich op het werk te kunnen concentreren… dus het duur t maar voort – en gevaarlijk ook, onlangs stootte een bouwvakker een slecht gebouwde muur op het vierde aan de straatkant zomaar over: groot gekletter en blokstukken overal – gelukkig stond er beneden niet toevallig iemand…
Het is alom ellende, de jonge architecten die ermee bezig zijn zouden best weer terug naar school gaan, want dit is echt een rampzalig project: ze zijn in feite bouwval aan ’t optrekken… Ik zou zo een huis niet willen kopen: ik heb kunnen toekijken hoe het is gebouwd, en zie dat er ook in de toekomst alleen maar problemen zullen van komen. Twee stevig gebouwde huizen afbreken om er snelbouw-rommel te zetten is niet echt waarvoor Vespa was opgestart- in feite zijn ze bezig de stad te verminken, samen met al die andere slechte projecten en onnodige werken die bezig zijn… en dan nog het lef hebben aan greenwashing te doen- de fraaie brochures over een gouden toekomst geloof ik al een tijdje niet meer, en als deze werf tegenover een voorbeeld is, wordt het tijd om aan verhuizen te denken.
