Curator Bijl kijkt met Directeur De Baere naar reportage uit 1984 van Wim van Mulders
Frank F. Castelyns in het Museum voor Hedendaagse Kunst – zoals het hoort, zoals hij het graag had gezien... Helaas heeft hij het niet mogen meemaken, maar zou blij zijn met de opstelling die Guillaume Bijl heeft gemaakt: Guillaume was van meet af aan supporter en het is ook door hem dat ik Frank heb mogen leren kennen: Het verhuis van een in elkaar zakkend “Depot” (Godefriduskaai) naar het Spajaardsteeg in wat toen nog echt oud havengebied was. Vele composities waren al samengesteld maar nog niet gekleefd, wat eiste dat elk apart langzaam en voorzichtig moest worden verhuisd, en zo de operatie tot een week uitdraaide... Uiteraard moesten speciale stukken ook naar andere Depots in de Korte Nieuwstraat en Karel Oomsstraat.
(waar deze door hem zelf geënsceneerde foto werd getrokken tijdens voorbereiding van zijn tentoonstelling “De Verjaardag van de Laatste Opgraving” in Inexistent)
Ik leerde hm kennen als een zachtaardige, humorvolle en warme mens die echt alles over had voor zijn kunst... een raar voorbeeld van totale overgave aan de inspiratie van het moment, van de vele weggeworpen sculpturen die hij niet kon laten liggen, samenbrengen met andere spullen in converserende composities die iets tussen meta-theater-decor en assemblage, merz en constructie waren, die dan nog intercaleerd werden met vrij klassieke tekeningen en tekstfragmenten, nota’s poëzie... Het had allemaal de tendens naar ‘Gesamtkunstwerk’, waarbij de kunstenaar zelf deel van het beeld uit maakte, zijn woonst(en), zijn zakken aan de fiets, zijn zakken vol spullen, zijn tentoonstellingen, die verlengden waren van zijn netwerk van opslagplaatsen en als tijdelijk ‘depot’ functioneerden in een voortlopend proces.
Zicht op deel van installatie in Inexistent 1988: combinatie van ouderwetse picture show, gezellig zithoek en environment, hachelijk gebalanceerd op basis van overtolligheden.
Op eerste gezicht leunde het aan bij herkenbare stromingen, misschien beïnvloed door nouveau realistes, accumulation, decollage, arte povera, pop, etc... ook een reden dat bijvoorbeeld tijdens de expo in Inexistent een collectioneur meende dat het zeer ‘Dèjà Vu” was... terwijl een echte lezing pas bij nader inzicht opkwam... men moest geduld hebben en ook iets voor over hebben... Wat gegeven de materiaalcultuur van zijn werk niet altijd evident was, vooral voor de meer ‘proper’ aangelegde toeschouwer was het soms moeilijk om over het ‘afval’ aspect heen te kijken. Wellicht daardoor is zijn werk nooit tot een groter publiek doorgestoten, hoewel hij zeer goede tentoonstellingen maakte, zowel in industriepanden allerhande als in galleries, in binnen en buitenland (ik denk hier aan Grita Insam in Wenen bij voorbeeld).
Hij was dan ook geen commerçant, hij werkte niet met ellebogen, hij was veel te zachtmoedig en terughoudend voor het regulier kunstcircuit. Deel van de installatie in Inexistent werd eigenlijk ‘aangekocht’ door een Nederlandse verzamelaar, maar die moeilijke onderhandelingen rond ‘forfaitaire aftrek’ in de vorm van tentoonstelling in Nederland en de waarde van promowerk etc draaide uit op niets... hij liet het onderhandelen aan mij over en uiteindelijk kwam er ook geen geld over de brug, zodat de beloftes allemaal verwaterden...
Deze hommage aan FFC zou hem zeker bekoren... het is een installatie met de allure van een klassieke en traditionele expositie: iets waar Frank ook altijd aandacht voor had, en onderhield met verdere studies aan academiën allerhande... Zijn geschriften komen hier ook goed aan bod, iets wat regelmatig overzien wordt, hetzij op de poëzieavonden aan welke hij deelnam... maar ook hier voor een specifiek publiek. Met deze mooie homage zal een breder publiek een klein indruk kunnen krijgen van een bijzonder kunstenaar en uitgebreid oeuvre...
(veel van zijn werk is bij de Verbeeke Foundation gestockeerd, en (soms) gedeeltelijk toegankelijk...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten