Na juist nog in Luik de vitrines met werk van Vered Ben Kiki te hebben bewonderd in het kader van de 'Art au Centre' reeks (#11) – een heuse vertoning op zich zelf, spijtig belemmerd door grafwerken in de straat... maar geen nood: twee uitgebreide presentaties (Samenwerking [by'ro) en shoo_bil) zijn nu te zien in het RHoK te Brussel: zowel in Etterbeek als in Woluwe...
Direct bij het binnenkomen in de wat fragmenteerde brut-paviljoen in Etterbeek had ik de indruk: 'het past' – de dimensies van Vered's werk, van klein tot armlengte groot, zitten goed in de onderverdeelde ruimte waar dimensies op mensenmaat gehouden zijn en invalshoeken en niveaus voortdurend veranderen. Zo ook het werk van Ben-Kiki: schijnbaar simpele tekeningen van voorwerpen, lettergrepen, verbeeldde landschappen met instructies, referenties, aantekeningen... ja wat zijn het nu? Lijsten, opsommingen, delen of breuken, en welke taal? Welk geschrift? Hebreeuws, Arabisch? Iets archaïsch? Het doet aan Mesopotamië denken... maar dan in de vorm van stripverhalen of conjugatielijsten in schoolschriften...
Het lijkt absurd, surrealistisch, kinderlijk... maar als men ziet dat ze wel degelijk gebruik maakte van haar eerste schoolschriften, gecombineerd met haar eerste studies aan de Universiteit Haifa begint een zich samenhang te vormen: Wittgenstein was een favoriet, en zijn werken rond 'nützlichen Unsinn' en zijn 'Tractatus Logico-philosophicus' en gebruik van 'Umgangssprache' en de 'Doppeldeutigkeit' – meerdere betekenissen en interpretaties die gelijktijdig toepasselijk zijn – kan men als rode draad doorheen het werk van Vered Ben-Kiki terug vinden.
Zo is het dan ook heel toepasselijk dat simultaan twee locaties haar werk presenteren, waarbij alleen lichte verschillen soms tot verwarring voeren: heb ik dat nu al gezien of niet? Is dit het zelfde als dat? Of in de woorden van mede-50/50'er Wout Vercammen: “Zo of Zo of Zo of Zo”...
Ook al zijn er grotere 'witte' vlakken in het werk zijn deze geen leegtes – ook de grafiek-ogende (collage) werken hebben vlakken die omzoomd zijn met tekens/betekenis, en hun relaties moeten over grotere afstanden 'niets' of monochroom veld communiceren, om dan toch een gebalanceerd geheel te vormen. Gebruik van beeldmateriaal en beeldtaal uit oude bronnen, met voorliefde aan wetenschappelijke encyclopedieën, geven werken iets tijdloos en een bepaald patina. Maar net als het té serieus dreigt te worden komt er een grapje aan te pas dat alles weer los laat...
Deze dubbeltentoonstelling met Luikse aanhang is een eerste herintroductie van het werk van Vered Ben-Kiki na de hommage vlak na haar heengaan in de Shoo_bil gallery te Antwerpen, en is hopelijk het begin van een herboren interesse, want er is nog heel wat materiaal om te bewerken en ontdekken... maar als begin van een degelijk onderzoek mag dit al zeker tellen.
