Een miskleun, een opzettelijke vergissing, wie dacht dat zijn badkamer geen kunstwerk was heeft het mis! Een total faillieure, de hele zaak, met een brede glimlach kon ik nog eens genieten van de tentoonstelling in het [by.ro] te Oudenaarde...
Ik was er herhaaldelijk niet geraakt tot op ene keer op vrijdag, uiteraard een sluitingsdag... Het erinnerde mij aan een expo "echec" van jaren geleden, die mij steeds is bijgebleven... Deze ook dreigt hetzelfde te doen... De banale puppies op extrasoft rollen frolockend scheefgedrukt en door de meester nauwkeurig in olieverf weergegeven maken de scheefgekapte einde-rol fout machinaal tot intentioneel readymade... hier toepasselijk weergegeven in roodflueel-gekleed prokkast...
Terwijl Christus hangt te bengelen als een gemarteld schaap, os, ossobuco op turijnse wijze... de man van smarten kan daar nog een puntje aan zuigen, doorboord niet zomaar zoals Sebastian met pijlen, maar met grootst mogelijke slotcilinder-frezen aangedreven door Metabo of Blackendecker verdekke... en gehakt en gezalfd en nog eens geplakt om toch noch de lijdensweg nadruk te verlenen alvorens ter bezinning naar de muur gedraaid opgesloten in een veel te kleine kooi...
Ja het leven is een feest, spiegelbollend door de drievuldig fasen van Neutraal, Spannend en Aardig, zijnde rood, blauw en groen-geel vertolkt als een reliure langs de logica die door herhaaldelijk harde contact met de realiteit zowat in frennen hangt en stilaan als surreel grap van de toog glijd... De meubels zijn juist niet heel gebleven, maar wel noch bruikbaar... Ook al wiebelt de kast, spiekes zijn voor alles goed... Alle oplossingen zijn toch al provisorisch... want wie weet wanneer de volgende bezoeker uit het heelal zomaar neerdwarrelt op ons liefelijk landschap, met koeienweide en benzinestation onder weidse licht bewolkte hemel waaronder de pleisteren madonna blijft bidden voor beterschap... Een riem onder het hart toch ten minst...
Dat heb ik alvast ervan meegenomen, ook al kon zelf het uitnodigingskaartje niet zonder incident van de perse lopen... Altijd iets, maar werkelijk altijd iets... Gelukkig kan overal een mouwtje worden aangepast en verandert de ramp in een interessant gegeven dat nog een element is in de lange afspoeling van losjes met perforaties aaneenhangende blaadjes leven....
... en het is allemaal de schuld van Yvan Derwéduwé...
kom dat zien! nog tot 25 januari 2020!
