Huis, steen, EI / Ei, Huis Steen
Ook al zat ik vast in het verkeer, en arriveerde wat laat & buiten adem, was het juist op tijd: de groep vertrok juist vanuit het Experimental Intermediahuis aan de Sassekaai naar de overkant: Ik liep mee in een beweging van aankomst & vertrek: zonder uitleg, en dat was goed zo. Aangekomen aan het bewuste huis in de straat aan de overkant waar sabine oostelynck (SO) had gewoond, begonnen te twee performers, gekleed in blauw werkpak (blauwmannen) met de extractie van herinneringen in de vorm van een lange slinger aan welk fragmenten van het verleden hingen: stukjes tekst, namen, datums, images van werken, situaties, mensen, momenten... een vloeiend rangée, doorlopende associaties die met wat kracht en overtuigen uit het venster van het bovenverdiep moesten getrokken worden, niet te snel of brut om de stroom de gedachten niet te onderbreken...
Wel knipte Ieke Trinks aan het uiteinde de documenten van elkaar en archiveerde deze onder een steen... was dit de steen, of was dit een deel van de steen of was de steen gewoon een praktische, neutrale steen? De rest van de gedachteslinger werd op een koker gerold, twee aparte opbergmethodes, twee stoelen voor de mogelijk vermoeide toeschouwer, twee performers in tandem, een duo maar niet helemaal synchroon, misschien eerder symbiotisch. De een levert de subjectieve herinneringsmaterialen, de andere de buitenstaande methode, samen realiseren ze dit werk, elkaar ondersteunend en als een soort echo, aanvullend, lichtjes verschillend nadruk leggend aan de herhaling, de reflectie, communicerende vaten waar het vloeiende stof verschilt van evenwicht tot alles tot rust is gekomen.
Process: de twee vensters van het EI - huis worden vijvers in welk de herinneringsdocumenten worden verwerkt, als onder een oppervlak, zwemmend, dansend, draaiend, hier weer, twee gelijkaardig verschillende zichten, parallax, een losbladig, een lineair, beide uiteindelijk opgeborgen in de ruime blauwmannen, nu als pneumatische figuren tegenover elkaar spiegelend. Terug naar buiten, terug naar de overkant terug stoel om te zitten, deze keer het parkje in, bij schemerlicht wordt water uit de dok gehaald en de steen die er zowat verloren in het gras slaapt ingewreven met plaksel waaraan dan de archiefstukken die intussen uit de blauwmannen worden gehaald voorzichtig geplakt worden. Een ritueel, simultaan samenwerkend, een soort balseming van een granieten lichaam die de uiteindelijke bestemming van het dossier blikt te zijn: hij was jaren geleden geplaatst door iemand die misschien wel als viking kan worden identificeert... Hij dient nu om de herinneringen gelijktijdig te openbaren en te verwezen, aan het lot, het toevallige over gelaten, bevrijd van de opsluiting in een gelaagd stratus der herinneringen.
De steen is helemaal aangekleed, het huis is verlaten, het EI nodigt uit met zijn warm licht over het water om nog samen een drankje of kommetje soep te genieten. Het is gezellig in de keuken. Er is goed werk verricht. De blauwmannen en resterende herinneringen liggen in een hoek van de expositieruimte. Iedereen is tevreden.
