Vercammen & Lambrecht, twee kompanen tijdens de bezetting die spijtig niet meer bij ons zijn
Maar soit, het beste van maken was de boodschap. De voorbereidende vergaderingen lieten al menig barst in de verenigde kunstenaarsfront zien, en de tendens het allemaal wat groot aan te pakken begrijpelijk maar een beetje riskant... Tegen dat de vzw er was en het eerste grote project van stapel liep had ik mij al weer wat in de achtergrond als observateur opgesteld – ook al was ik bij de eerste om mij in de nieuwe vzw in te schrijven... (ietwat gepikeerd dat een unitaire structuur niet direct mogelijk was).
Het eerste thuis in de Porbusstraat vond ik maar een magere compensatie voor het prachtige paleis in ’t stad... maar er werd toch heel wat gediscuteerd en gepresenteerd, dus: looking good...
Maar ja, money doesn’t ever go all the way, en naar een tijd bleef er nog een klein bureau over, wel met hardwerkende medewerkers die mede de sociaal statuut uithamerden... om het dan in afstemming met andere cultuursectoren en verwerking in de molen van officiële instanties te zien afkalven en afschuren tot er een soort ongevaarlijke versie tot stand kwam die ook geratificeerd kon worden, maar welke voor de kleine hongerkunstenaar dan toch niet al te veel meer betekende... intussen was er wat meer ruimte gecreëerd, (schuin tegenover) vooral bureau maar stilaan weer wat plaats voor presentaties... de verschillende eigen vzw’s en afdelingen deden het intussen ook beter en gedeeltelijk kon man wel van een nationaal overkoepelende kunstenorganisatie spreken... samen met nog wat initiatieven die allemaal ingeschreven waren in de institutionaliseerde rat-race naar de professionalisering van het veld (diametraal ingestraald, weet je wel)... er waren heel wal belangenbehartigers op de kar gesprongen.
Brussel droeg dan een tijd lang de fakkel overgenomen van de initiators te Antwerpen, en ook het luik van Luik was een interessant stem... maar ik geef to ik was niet meer al te nauw betrokken, en in feiten niet zeer kunstig bezig...en zeker niet professioneel... dus
Maar met de recente weerkomst naar Antwerpen was ik nog eens curieus en zag dat er weer leven in de brouwerij kwam... en deze sympathieke tentoonstelling 20 jaar Nicc is een hartverwarmend herinnering dat er toch veel kunstenaars zijn die meer als gewoon hun carrière willen bevorderen... De tentoonstelling op zich is ook een staaltje uniforme diversiteit – illustratie van de breed waaier aan soorten kunstenaars die door het Nicc samen een degelijk ernst te nemen lichaam vormen... het feit dat iedereen zich in het onpretentieuze formaat kon terug vinden is een bewijs dat geen een zich beter of boven de ander voelt, war in menig kring niet evident is... meer nog: eigenlijk raar. Het was een aangenaam genoegen om nog eens heel wat kunstvrienden te zien die zoals ik wat afzijdig zijn teruggetrokken, en misschien wel nog eens een reden om weer meer engagement aan de dag te leggen, om deze waardig zaak te steunen... als men deze jubeltentoonstelling even als verpozing neemt en terugblikt op de laatste 20 aar, uitgaand van een relatief spontane reactie op kunstsloperij, dan moet ik toch zeggen ‘chapeau’ – de verwezenlijkingen zijn niet niets, er is altijd nog werk aan de winkel, maar het Nicc toont ook dat er altijd krachten zijn die hun schouders aan het wiel willen zetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten