architectonis archivalistisch probeersel

 van het project in Maubeuge is niet veel blijven hangen tot nu, 

er moet nog een analyse moyenne komen, ook al is het wat laat... (en andere dingen dringen zich op)

la lanterne du Malongo

groenstad probeersel

 in het kader van een stedelijke interventie enkele voorstellen...

en verdergeknoied

 ook bij ons in de straat is verder geknoeid (alweer).

nadat wij geprobeerd hebben om de diensten te overtuigen nog eens goed na te denken... kregen wij een hele dossier over hoe de stad theoretisch een lans breekt voor bomen... ook dit gebeuren is in het kader van een 'verbetering' te zien... dus moet alweer (elke paar jaar weer) de bestaande situatie 'grondig aangepakt worden' en 'nieuwe bomen geplant...

 

 

de oude zijn helemaal nog niet oud en hebben zich pas recent gevestigd om te beginnen groeien - twee waren al dood, zoals dikwijls na aanplanting aan hun lot overgelaten en na wat gesukkel van ons heen gegaan... maar welke boom rukken ze met hun machinerie uit de grond?  Diegene die het best groeit. Dan worden vierkant klinkers met langwerpige vervangen, betonworsten als zitbanken geplaatst... (koude harde blokken in plaats van de goede oude comfortabele banken die overal in de stad soelaas brachten - neen die moesten overal wijken voor experimentele designer-rommel waarom niemand had gevraagd... soit)

deze moeten dan ook nog in de spaars plantsoen terechtkomen in plaats van op de tegels - wij zouden toch niet willen dat er meer groen dan beton in deze tuin te zien is... de buren mochten hun zelf-aangevoerde plantenbakken verwijderen, en nu is er in de plaats parking voor fietsen, deelfietsen, steps moto's en wat nog achtergelaten rommel... de dode boom is nog steeds dood, wij zullen zien of het pleintje herleeft of juist niet... terug verloren stort gaat worden...

en ja, de eeuwenboom die gaan wij binnen 30-40 jaar misschien kunnen bewonderen.

Wolvenberg verknoeid

 Het is zover, 

het laatste stukje wildernis naar de knoppen..

als het nog niet genoeg was...

tropisch hardhout op beton

Parkbeton

 

...nog meer beton graag!

Overal hebben ze de mond vol ontharding, maar in de praktijk is dat maar schone schijn – onlangs kreeg ik weer een brief in de bus hoe ze in mijn straat weer alles zullen verfraaien en dat er meer plaats komt voor groen... in feite is het nog niet zo lang geleden dat ze het bestaande groen ingeruild hebben voor wat designer-fantasie die er dat toe geleid heeft dat een gewone parkbankzitter omver werd gereden... een degelijke boom had die brokkenmaker misschien tegen gehouden...

maar ja, intussen hebben ze de boom die er toen geplant was weer uitgerukt en is er nu een betonperk zonder iets...

Dan was er de mooie acacia-koppel op de middenberm van de Plantin en Moretuslei – een streling voor de ogen van de filerijders 's morgens en 's avonds, maar er moest dus een verbrede af-rijstrook komen en werd de berm drastisch ingekort... uiteraard om zo de wortels van hemelwater te scheiden en de bomen langzaam te laten creperen... nochtans deden ze hun best en met wat ingekort hadden ze misschien nog een kans te recupereren,- maar nee, ook al waren er nieuwe groene sprietjes, weg ermee, met tak en wortel uitgeroeid – 

 

Jaren geleden hadden ze de tram die langs de straat reed door het park laten rijden, in een zogenoemde 'groene bedding' – alvast een slecht idee want de bedding blijft niet lang groen met de passage van lekkende trammen... en daar waar het de voetpad kruist was grint... zo ver passabel – maar de voetpad werd fietspad, en de fietspad werd fietsostrade (fiets-autoroute) met speedpedaalexxen en elektrisch bakfietsen en brommers en en en, zo moest er meer stabilisatie en zo werden dan de klinkers en het grint vervangen door beton – jawel, in het park gewoon beton gegoten... bravo!

Het groen wordt voortdurend verder terug gedrongen, in de naam van groen – alsof de elektrische fietsen niet ergens hun stroom moeten halen, alsof er gewone fietsen met pedalen geen betere oplossing is voor conditie en obesitas, alsof de auto's, ook al elektrisch met exotische edele metalen van verre landen een betere oplossing zijn dan openbaar vervoer, dat alsmaar slechter wordt en allesbehalve goedkoop voor een gewone man zonder pet zoals ik... nee, commerce en kortzichtigheid vieren nog steeds hoogtij als ware er geen vuiltje aan de lucht... COP of no COP.

Zie ook http://gruzemayer.blogspot.com/2021/06/betonwoestijn-dodelijk.html

 

regen

 

onophoudelijk regen

 en vegen door het park de bladeren en jongeren voor wie het te guur is allemaal...

sinds dat ik in de buur terk valt mij op hoe dun de natuur geworden is - ze kunnen het niet laten voortdurend verbeteringen te ondernemen, en dat is er nog de drang om culturele evenementen in de schamele resterende natuur in te planten, en liefst massa's volk op de been brengen om alle resterende sprietjes te vertrappelen.

slaap nu

 

Het is rustig in het hospitaal, zo rustig om ongerust te worden... ik en een madame naast mij zijn de enigen op een lange gang die voor de rest verlaten schijnt te zijn. Van de namiddag weende een baby, wellicht bloedonderzoek, dat ook op deze afdeling plaatsvind... maar voor de rest, lege kamers zo ver ik kan zin...of bijzonders rustige patiënten... comateus? Bijna heengegaan? Wie zal het zeggen? Dat belooft voor de middernacht-zonde, die moet waken over hoe ik slaap – en dan novelle, bijna volle man... gaat dat niet een vertrokken beeld geven of juist wel de ware aard van mijn nachtelijke zwervelingen blootleggen?

Mijn papieren zijn in orde... ze wilden vanalles weten, hebben mij grondig verkabelt, iets tussen astronautisme en uit de hand gelopen fiber-installatie... maar efficiënt gedaan mat zalfjes en klevers, (ik moest denken aan de elektrische stoel (old sparky) en wachtte op de natte sponsjes)...een gaaz-achtig net over mijn hoofd waar ze dan gaten voor gezicht en oren sneden... een neuszonde en nog even testen of ik goed gebrancheerd was aan de centrale computer... voilà, ik mocht beschikken, maar was niet meer gekleed om naar de cafetaria te gaan... 

 

Lang geleden dat ik de verveling zo nabij heb gevolgd, zo nadrukkelijk aanwezig. De hele namiddag wachten op Godot, geconfronteerd met zichzelf en wat schaduw van de zon de heel traag over de hemel schuift... ik moet denken aan al die patiënten die geduldig wachten op hun uitslag, hun verlossing of hun veroordeling. Lange uren om te doden, de kapel luidt de gelovigen erbij... zullen er nog zijn? Ik zal nu in deze kabel-tenue daar beter niet verschijnen... maar ga even langs als ik buiten ga... ze hebben daar intussen ook elektronische kaarsen... dus eentje voor Joseph, wiens campus ik ook bezochte, net zoals deze Vincent en de in het groen gelegen August(in)us... reden waarom ik bij deze groep blijf... alsof op het lijf geschreven. Maar tanende, heb ik den indruk... het kan ook een indruk uit verveling zijn.Veel geslapen heb ik niet, zo ver ik weet – ik zal wel af en toe ingedommeld zijn, maar het voelde eerder als een verdere sessie van wachten en verveling. De uitzicht op de stad was wel mooi, en leidde af van de knellingen der kabels en de apparatuur...

Ik dommelde weg, terug in 'die Heimat' die er nooit was – lang geleden dat ik nog zo een reis ondernam, de banden vervagen, de landschap vervaagt... letterlijk, want in het bos dat eens donker groen en nat was, mysterieus vol varens en dieren, is nu droog kreupelhout en stervende bomen, aangetast door kevers die niet meer in de koude winters verdwijnen, maar doorgaan met hun destructieve veldtocht... binnenkort is er niets meer... men ziet het zo.

 

(met de kat langs het voormalig ruiterspad – hier komt niemand meer, het is ook niet meer aangenaam vertoeven.)

Eens een oord van rust en bezinning op de hevelrug, weg van de drukte der dalen – helemaal toevallig jaren geleden ontdekt als goedkope tussenlanding, een schim uit het verleden als mensen nog dachten een paradijs op aarde te kunnen schapen na de hel van de tweede wereldoorlog... helaas, het was toen al afgelopen, alleen maar een vraag van tijd; en ja de tijd is er nu.Alleen nog de gebouwen en de meubels, en een voormalig medewerker in zijn hutje aan de rand van het stervend bos... de rest is overgenomen door vrijbuitende opportunisten uit het oosten... zal niet lang duren denk ik.

 (shovel & heap)

 

(gekleurd licht door de glasramen van de verlaten kapel spreken van een ander tijd, de opbouw na het overleven - een gefnuikte herrijzenis)

Donkere wolken trekken op, maar er valt geen regen... dit bos zal bij de volgende hittegolf wellicht in brand vliegen, het is er rijp voor... en dan is ook de hele omgeving niet meer interessant, want het bos was de reden van dit alles... vertrekken dus vooraleer te deprimerend, maar het is zowat overal zo... in meer of mindere mate, een soort zelf-verdoezeling die denkt het oude bekende noch te bewaren – maar het kalft zienderogen af zoals de gletsjers in de bergen, de poolkappen en de redelijkheid bij de mensen.

Ik houd mij even vast aan een kleine schilderij van Paula Moderson-Becker die ik in een tentoonstelling van een verzamelaar tegen kwam: 'Apfelbaum mit hellem Himmel 1900' wellicht uit de vroege periode Worpswede, als het nog paradijselijk aanvoelde, voor dat de embolie haar het jonge leven kostte haar overviel en het dorp in de foute richting afgleed...