Anniversaire Funeraire
Dennis heeft om zijn verjaardag luister bij te zetten de uitvaart van de Kat-pianola in de verf gezt – of tem minst audio-verf & drankbonnetjes voor geteisterde oren... een triestig affaire, de verbanning van de piano uit zijn stamcafé na meer dan 130 jaar... en voor wat blijkt even duidelijk als de beslissing van de cultuurminister om het Antwerpse museum voor hedendaagse kunst te sluiten, of de stad Brussel zijne (pas gerenoveerde) bruisende Centrale...
Ondoordachte handelingen uit frustratie – frustratie om niet verder te geraken met gewone democratische processen en wederzijdse compromis – neen in de plaats komen trumpiaanse mokerslagen uit het niets, ongehinderd door enige kennis van zaken of medegevoel voor de betrokkenen... een nieuwe styl in de omgang met de wereld – apres moi la deluge terug van weggeweest... mercantiele kortzichtigheid en algemeen ongenoegen tot gevolg, welke dan de zaak nog verder ophitst.
Ik ken dat, zelf ooit door de gemeente van mijn ('vaste') functie ontzet door het sluiten van de reden van mijn functie – het museum zelf – het badwater met de baby, net als de ziel van het café met de pianola – die trouwens helemaal in orde was (wij konden het horen) – roddels dat de pianola zich mysterieus zelf zou stemmen kan ik hierbij de kop indrukken – vroegen was ik vast meubilair naast de piano en kon de stemmer bij zijn werk bewonderen door de waas van mijn ochtendpintjes... en toenmalige bazin Lydia verzekerde mij dat voor haar een gestemde piano een absoluut must was en waar ze zich aan hield no matter what... stel eens voor dat er op een winderige regenavond plots een verdwaalde Monk binnen waait... men moet op alles voorbereid zijn in het leven...
Ik herinner mij ook toen een van de beste interpretaties van les Gymnopédies gehoord te hebben, samen met twee tooglijken en een dommelende artiest. Memorabele momenten waarvan ik enkel een paar mocht proeven, maar ik kan mij voorstellen dat in een tijd voordat iedereen zelf ingeblikte muziek op zak had, en strekkingen zoals jazz nog laag bij, zo niet ondergronds waren, (oorlogsjaren!) dat zo een instrument in de hoek een waar kermis voor het gemoed betekende...
Dronken sing-alongs met de Sailor of Ring Ring, sixties buskers en toevallige instrumentalisten die dan kleine concerten gaven – lijkt mij een mooie tijd... helaas - voorbij, moet weg, niet van dezen tijd en zeker niet compatibel met AI, want binnenkort is er geen ander intelligentie meer, en zo een instrument doet denken aan Farenheit 451 – alleen nog consumeren, niet participeren... onlangs mocht ik nog met een stekkedoos (zonder kop, entangled matches) meedoen aan een gemeenschappelijk stuk voorgesteld door champ d'action: samen een zwerm geluiden doen lopen in een kring nadat er een hoop gitaren hun beste rendition van star spangled banner hadden gegeven ter ere van Jimi – now that's participation – ook de installatie van een hoop luchtgekoelde orgels die door middel van hun elektriciteits-toevoer konden worden bespeeld raakte mij in mijn speels gemoed... ooit had ik ook zo'n ding, maar deed er spijtig nooit veel mee... ook de twee pianolessen (een voor elke wijsvinger) die ik als kind kreeg waren te weinig om mijn melomanie in brand te steken...
Zodus brandhout maken van de pianola, vermalen in pellets om dan de eco-kachel aan te steken en gezellig de nieuwste netflix serie te streamen op uw flaptop... Happy Birthday twooo yooooo twoo
(said the dog on Saint Tropez / summer in)
off to the orphanage, fairytale!
