Pagina's

woensdag 16 november 2022

StarreBakboord

 

Star abord back on board


De presentatie van Starboard/Backboard was een mooie opkikker – na de prachtige tentoonstelling van teruggevonden foto's die Luc Deleu in de jaren 80 liet maken van de ruïnes van een Limburgse steenbakkerij langs het kanaal was dit een bijkomend teruggreep-in-een-notendop van een project dat lang heeft gesluimerd – maar ook deel uit maakte van diverse projecten over decennia... (de Barcelona-torens bij voorbeeld) – het is eigenlijk een materiaal-gweorden schets, mentaal/metaal oefening en wederzijds speelse spiegeling...


 

Zijn woorden bij de opening blijven waar – architectuur is er om schoonheid te verspreiden – de beste gebouwen zijn die die niet gebouwd worden... een blik rond ons allen heen (intussen met 8 miljaard, g.v.domme...) bevestigt: lelijkheid troef in een wereld waar de agenda's heersen... en totale afwijzing van de natuur rond ons heen, waarvan wij eigenlijk deel van zijn maar ons té verheven voelen.


 

 

 

 

 

Onze gedrochten terug aan de natuur schenken, los laten, ophouden met lelijkheid en terug naar het essentiële – misschien een pijpdroom, maar ene waarvan deze madam wel houdt.











(foto LL)


dinsdag 11 oktober 2022

Lounging tijdens klas (sommerskool Gent ri fica)

 

Passed by Ghent again at the beginning of the season (or end of the season, depending on how you look at it) and pulled into the sumptuous halls of the Kaskiosk where there was a book presentation of articles compiled by Hans Theys for further AARS studies (are they aiming for a PhD?) and ostensibly part of the floating archive series which was launched in the Bonaparte-dock some time ago (didn't attend, was elsewhere engaged)

 


Back to Skool...

Ik ben al gebuisd vooral dat ik begonnen ben – in mijn kortzichtigheid was ik na voren gelopen om het azart-paneel dat er hing te bestuderen, en, zijnde curieus, met hoofd naar de zijkant geknikt, de lettervormen volgend als een goede leerling... maar ik ben helemaal geen goede leerling in lig meestal achterin in de klas van meisjes te dromen, en zo kwam het dat ik aanvangs mij afvroeg wie de heer Rombouts dan wel bedoelde: Saar... welke Saar? Ook het invul-kleur (meestal eerste letter) zette mij op het foute been; olijfgroen dacht ick, heeft het misschien met de wapenleveringen naar Ukraine te maken, is er misschien een Saar aan het front, of slachtoffer van beschietingen? (hier moet ik wel even melden dat ik helemaal aan het begin van de oorlog het portret van een tienermeisje heb gedownload die volgens berichten de eerste slachtoffer van de Russische invasie was... met blauw haar... soit, mijn gedachten gingen in die richting tot ik verlicht werd: het is een Tafel om op te schrijven, en als ik mijn hoofd wel degelijk recht had gehouden had ik kunnen lezen dat het om AARS ging en nier SAAR, en dat de kleur gewoon schoolbordverf was... (cultural confusion, where I came from the blackboards in the blackboard jungle were black, not green... so, how was I to know?) Ezel dus, kandidatuur verkwanselt.

Ik keek schuchter rond en zag her en der wat bekende uitnodigingen en fragmenten van vroegere activiteiten, tentoonstellingen, acties en promoties, waaronder een origineel van het afzweren van de architectuur van T.O.P. Gast Luc in het Vacuüm van toen (tot nu alleen in repro gezien, en nog recent gedacht aan ook want op zoek naar de inktpot aan de franse Atlantikwal...) anyway ik voelde mij niet geroepen om het lijvige boek aan te schaffen omdat het wellicht toch mijn pet te boven ging, vooral als ik las dat er bijdragen van universitaire topfiguren als prof. em. Fernand Vanhemelryck (rector KUB), Anny De Decker (Kunstgeschiedenis UIA) en dergelijke (Ludo Bekkers, instigator ICC) in zaten en veel minder prentjes dan ik had verhoopt... In afwachting van de schrijfactie en paneelgesprek dwaalden we wat in het bylokensite en langs Japanse eco-recyclical zen potterie-theorie met origami tussenhouders, waarbij mij het abondoneerde bed in de tuin en de felgekleurde papieren onder de trap mij intrigeerden, en dan hier en daar, kijk, - voor wij het wisten stonden wij buiten op straat langs een kant dat ik nog niet kende, en dan langs kanaal een brug over en door straten tot per toeval aankwamen aan de


 

Cirque d'Hiver

en tussentijds La Haye autobedrijf dan vele jaren stond te verloederen en u tenminst een nieuw dak heeft gekregen – een schoon moment te bezoeken, nog ruw en vol geschiedenis alvorens de binnenhuisarchitecten met hun invullings--fantasiën beginnen... want het is nog niet helemaal duidelijk wat precies ermee moet gebeuren... hopelijk niet zo 'n ramp als de 'belevingsbibliotheek' iets verder beneden... heureusement is het fantastische gebouw van de wintercircus mooi in het weefsel van de stad ingebed – de nieuwe bib daarentegen heeft een leuk stuk Gent naar de vaantjes gebracht: pronkbouw, overdadig design, ruimteverspilling en pretentieus gedoe dat denkt deel van de internationale avantgarde te zijn... weer een triest miskleun, en die brug die ik wilde passeren nog steeds niet af – buurtprotest -bridge to no-where, en zo blijft het monster van de stad afgezonderd... spijtig overdadig misbaksel van de lokaalpolitiek... 



 

Dus even koffie in de VDK, minder beziens dan de Mokabon maar even lekker... en dan verder, een ander langdurig bouwput mijdend – de Reep – en naar de Slachthuisbrug die blijkbaar over visserijvaart / zinde samenkomst van Schelde en Leie... (in werkelijkheid iets complexer, maar historisch correct) en het is dat historische gebied dat we de oude Abdij van St Baafs ontdekten... en wat een ontdekking... 

the original Gent (Ganda)


 plaats waar rivieren samenkomen (dus Leie en Schelde) en een vergeten hoek origineel (niet imaginaire maar oublié zo te zeggen -) afgebroken door Karel V, don't ask why...






dinsdag 30 augustus 2022

Plage re/treat

 





Om Augustus af te ronden deden wij nog een korte mini 'tri-drive' (triangulatie uitstap) naar Duinkerken. Wee het Dep.Interdep in Peruwelz als springplank gebruikend naar Lille en dan verder richting Kust – wij zijn dit jaar nog niet aan zee geweest dus hoog tij(d)... 

 

Voor een uitgebreid bezoek aan het FRAC grande large was er niet genoeg tijd, maar wij zijn even gaan kijken, zonder echt geïnteresseerd te geraken – zoals dikwijls zijn die grote architectonische oplossingen dermate geld-slorpend dat er voor de werking weinig over blijft en het programma een beetje 'stop-gap' lijkt... ook hier met de grote hal als foto-expo zaal met tijdelijke hangmuurtjes – er zal wel wat interessants geweest zijn in de 'ship of fools' of Multivrac (Delphine Reist) tentoonstelling, maar niet genoeg om ons te plakken... 

 


 

Anders dan ons eigenlijk doel van de reis: het 'Lieu d'Art et Action Contemporaine' waar een selectie van de collectie van Maurice Verbaet te zien is...'Belgitudes' met bijkomende vertoning in avant-première een film over TAPTA door Yvon Lammens 'Sortir du Chaos' – Het maakte de trip wel de moeite waard, want ik vond altijd dat er te weinig aandacht voor kunstenaars uit de jaren 70/80 in de mainstream wordt gegeven – dit verandert dankzij deze soort initiatieven stilaan, maar voor mij mag het nog meer. Veel van de verworvenheden van die jaren werden na het wegvallen van die generatie te snel door nieuwigheden overrompeld, deels wegens de elektronische communicatie-technologiën zodat veel 'herontdekt' moet worden – het is een generatie die vooral juist voor de verspreiding via internet bezig was en zo wat tussen de plooien is gevallen, terwijl ze voor de verdere ontwikkeling juist van cruciaal belang zijn... Deze herwaardering van de collectie Verbaet (intussen ook als onderzoekscentrum te verstaan) is heel belangrijk, en dit soort 'rencontre' waarbij wij de nog niet volledig afgewerkte film mochten zien deel van een interessant proces om weer de periode maar ook de geest ervan weer te vangen – het moet niet altijd af zijn, het is onderdeel van een grote proces, deel van het leven quoi...




 

Deels heeft de site en de werken wat 'oubollig' voor een tussengeneratie zoals ik zelf, enerzijds 'déjà vu' anderzijds gezellig herkenbaar, maar ook (her-) ontdekkingen, waarvan men wel naam en enkele werken kende maar in de achtergrond gesukkeld: Guy Vandenbranden of nog maar onlangs verstorven Francine Holley, maar ook werken van Raoul Ubac of René Guiette, of de verfrissend actuele Evelyne Axell (wel in laatste jaren weer helemaal recup) en ook TAPTA, van wie er bepaalde periodes soms apart worden gezien, maar in zijn geheel ook zeer fascinerend is... dit is alvast een goede introductie en hopelijk wordt het nog meer, want enthousiast als voormalig boursier van haar 'atelier structure' in de Fondation de Tapisserie (nu tamat) in Doornik... een plaats waar heel wat belangrijke kunstenaars van vandaag zijn gepasseerd... Het geheel geeft goed weer hoe het toch belangrijk is de minder bekende hoekjes van het recente verleden nog eens te bekijken en de drang naar het nieuwe even achterwege te laten – om dan te constateren dat het nieuwe toch niet zo fris maar wel herontdekt blijkt te zijn... 

 


 

ook leuke ontmoetingen zoals BEN

Dit geldt ook voor de grafiek-expo bovenaan van Eve Gramatski, goed omkaderd met heel wat interessante werken uit de artistieke omgeving en degelijk becommentarieerd – het LAAC als interessant plaats om terug te komen... en in combinatie met FRAC en een wandeling op de 'beaches of Dunkirk' een perfecte uitstap. Terug langs de wel-uitgesleten route naar het binnenland...

 



woensdag 22 juni 2022

steaming compost

 

Hot steaming compost (fermentation at will)


Altijd een aangenaam weerzien op het hoekske Sassekaai te Gent waar het Experimental Intermediahuis steeds interessante cameo appearences brengt- nu weer een refreshing refresher van Annick Nölle... een waar plezier voor oog en streling van het gemoed.

Ik had overwogen nog eens de intrigerende presentatie van verleden jaar in de Muhkase InBox onder de loep te nemen, maar had er geen energie voor gezien dat ik er een tekst had vervaardigt dat dan maar te delen en gemodificeerd was verschenen... asking myself if I should mourn the loss to text and context or just to leave it at that... vooral de noodzaak om duidelijkheid te scheppen lag wrang – het image van de cut-up intestines, that gut feeling / verknippen uit knippen, een perfect zinnebeeld welk dan doodbeschreven moest worden vond ik naast de kwestie en overbodig.

Who's the man in the street anyway?


 

Bij Experimental Intermedia kan deze gender-neutrale mens-in-de-straat met of zonder pet zelf kijken door de vitrine en conclusies trekken in welke richting dan ook, in volledige vrijheid en anonimiteit... maar om meer te weten te komen is het wel een voordeel om eventjes ook in de picknick-installatie voor te dringen... Ik had het bij de vorige keer al over de referentie van een ouderwetse picknick zoals portreteed door de schilder Gabriële Münter tijdens haar 'Amerika-Reise' het amerikaanse midwest aan het einde van de 19de eeuw... whereby 'potluck' or 'potlatch' did not only include the exchange of food and goodwill, but also the teasing and torture of slaves – or 'enslaved' if you will – yes north american indigenous tribes also had enslaved humans which were sometimes killed for fun at such occasions... speak of mourning out historical truths... Pick-Nick being a rather frivolous spin-off (in feite is de Barbecue met zijn brandende en verkoolde lichaamsdelen van gedode dieren eerder een directe afstammeling) – maar hier hebben wij meer een 'lawnparty' versie zonder lawn – or urbanized garden party – en uiteraard alles in papier, een soort reuze 'Scherenschnitt' mit Farbeneinlage – gekleurd papierknipkunst in plaats van “Schattenriss” or Silhouette... (de belastingscontrolleur van Madam Pompadour no less) – no, in this case we have cucumber sandwiches (minus the bread) schijfjes tomaat, aubergine, maar ook sigarettenpeukjes en pitten, verspreid over petit-carré papieren doekjes en wat deze correspondent direct in het ook viel: een wonderbaarlijke papieren flessenmand met bieren uit diverse windhoeken achtergelaten door verschillende voorgangers in dit eeuwig draaiend carrousel van de creativiteit.

Het is weer de 'Auftakt” voor een 'Vacance Annuelle / Jaarlijks Verlof'

(zie ook eerdere artikels over deze reeks...) met als subtext-chapter 'Stories from beyond right and wrong: free floating love' – something I still have to get my head around, since I was not yet finished with the intertpretation of the 'mourning' concept used in the aforementioned piece – I had though come across a smaal book that helped me immensely to appreciate this divergent notion – Max Porter's “Grief is the thing with feathers” om maar te zeggen dat er verschillende wijzen zijn om met verdriet, verdruss en verveling om te gaan... (dit laatste was nog een discussiepunt met een ander kunstenaar, intussen “bien regreté”...

(of fortement regreté)

Het is in elk geval alweer een verfrissende en inspirerende installatie daar op de kaai, en zijn de gedachten weer vluchtig en efemeer vertegenwoordigt door een opstoot van rook, een wolkje als het ware dat even verschijnt en weer vervliegt – ook al kort en luchtig, altijd een memorabele interventie van de bevlogene bezieler van de school of empathy... wij verwachten met opgewonden ontspanning de volgend aflevering!




woensdag 27 april 2022

Velden Vergrendeld

 

Doorheen Vlaemsche Velden afgegrendeld 

 



Het prille voorjaar gebruikt om nog eens rond te kijken in het post-covid Belgieland, of de noordelijke helft eventjes, beginnend bij de tombe van Ensor vooraleer de weidse weiden er rond heen volgebouwd worden, want ze rukken op de appartementen... van een betonstop nog niets te zien – wellicht als er geen natuur meer te bespeuren is gaan ze eraan beginnen. Gelukkig is er nog strand met maar af en toe een kunstwerk, zo dat men er nog tussendoor kan kijken. De tijd van het jaar helpt ook, nog niet veel toeristen, nog geen culturele events festivals en publiekstrekkers, topweekends en horeca-hits... dus gewoon genieten van de zeelucht.

 


Dan verder land inwaards (inner space)  naar een vervolg op een stuk dat al verleden jaar op de kaarten was maar uitgesteld – trouwens, de eerste deel sloot aan op ons eigenste archief-presentatie te Avvelgem- de oorlogen die hun herinneringssporen achterlaten – het mosterd van de gasaanvallen in de eerste wereldoorlog en nu de bloemen platgebombardeerd in Merelbeke tijdens de tweede wereldoorlog – een fifty-fifty duo-conceptatie van de Molse spanjaard Emilio Lopez Mencheros, die de archieven van zijn vader, werkzaam bij Euratom in Mol als ELM ter wereld kwam, en de koude oorlog nog stevig in de zadel zat... vandaar atomic ping-pong, dat binaire heen en weer tussen onschuld en bibberen, nakende annihilatie van alles...


Maar hier als creatief amalgaam tussen herinneringen, hommage en speelse bedrijvigheid – de mostred-molecule deze zeer als ping-pong-ball-traject de lange schilderij met formules weerkaatsend, de platte bloemen als levens-gevend waterbron en de betonnen cultuurtempel wat getemperd... eventjes toch, maar anders weer een voorbeeld van overdaad.

 

Scotch Gambit aan de ketting / quarantaine

Ik verschoot even als ik bij het rijden door Otegem plots de Scotch Gambit van links zag komen... maar gelukkig stond hij stil – meer nog, hij zat opgesloten in quarantaine in een pattattenveld naast de voormalige Deweer galerij – op platen en omringd door twee lagen Bekaert 'chain link fencing' met bewakings en uitkijk-platforms en floodlight verlichting, dus van ontsnappen geen sprake... Oh waar is de tijd in welk de geest van Panamarenko fliegens-vlugten hoog boven de atmosfeer tegen ongezien snelheden zoefde... het had zo iets van een museale Concorde – restanten van een vooruitziende toekomst, nu vastgebonden als Prometheus aan deze aardkluit...


Dichter bij huis zijn we dan nog eens in de LLS beland, samen met de Lichtekooi een Langzeit-projekt van Ingeborg Lüscher presenterend, waarbij de ene kant wat terughoudender, de andere wat weelderiger is – do something magic over heel wat jaren – denk vroege jaren 70 tot nu...

 

Lüscher: Schneeman met kat


tijdloos

is ook de sorry van Guillaume Bijl, die altijd weer in een veranderende en veranderende gedaante blijft verrassen en inspireren, ook nu met 70 plus nog eens kinderlijk gelukkig zijn met Pinocchio-cake en schuine blikken langs de devotie-winkel, om weg te dromen bij een Thaise massage – de sorry blijkt dus een taaie blijver en kan nog steeds met jeugdig geweld wedijveren voor een plaats aan de zon.

 


 


zaterdag 5 februari 2022

herontdekking toeval

 door niet zo zeer geassisteerde toeval een herontdekking- de tentoonstelling tijdens de fifty fifty van weleer...