ein de jaar

 

eindejaar

Ik wilde eigenlijk de voorzichtige heropening van het seizoen vieren met wat positive commentaren op de verschillende aanbiedingen... warbij ik heel verheugd was nog eens naar het [by'ro) van de academie Oudenaarde te mogen gaan – weliswaar zonder vernissage en socializing... Jean-Daniel Berclaz' “Exerzierstrasse” is weer zo een enigmatisch iets dat u heen en weer trekt tussen attractie en afkeer, wederkeer en feestelijk mediocriteit... Het was lang geleden dat ik nog iets van hem had gezien maar herinnerde mij wel aan zijn Musee de Point de Vue terwijl deze in Brussel resideerde en ging regelmatig en kijkje nemen is de wat onvatbare ruimt beneden in de keder onder een voedingszaak... ook hier zijn banale (voedings-) voorwerpen model voor een herontdekking van de basics – potlood tekeningen in realistische stijl en gepresenteerd zoals het hoort in een kadertje dat men in zijn eigen lockdown-keukentje kan ophangen in plaats van zich zelf... 

 

 

Want lang heeft de liberalisering van de afstands-wetten niet echt geduurd en begonnen de restricties en de vaccinatiebewijzen en de discussie pro en contra weer op te laaien... We waren er nog niet van af en nog steeds niet en intussen is het wel duidelijk dat echt zoals vroeger toch een fantasie zou kunnen blijken...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Berenhaute in MuHKA

 

Maar toch – in het MuHKA ging ook een hoopvolle expo open waarbij ik de oudgedienden het best kon smaken... eidelijk meer aandacht in Antwerpen voor Marianne Berenhaut, dan een mooie opstelling van sixties-seventies collectiestukken ICC waarbij Toet Smits in het midden met stilgevallen piepschuim-concert, en survivor Bernard Villers nog eens een Handwerpen-actie deed, en uiteraarde de in-box tentoonstelling en performance van Annick Nölle, ook al weer een aangename verrassing...

ook even verlorengelopen in CIVAs

 

Ook aangenaam was Oostende, waar intussen op rust gestelde brulé-banquetbakker Hioco weer zijn pand ter beschikking gesteld had aan de jonge generatie... met als brug tussen toen en nu de zeer interessante Mercedes Sturm-Lie – toen nog een jong ding in de kielzog van haar ouders die aan de Patacyclistische bijeenkomsten deelnamen, nu volwaardig kritische geest in haar eigen recht en scherpe onderzoeker in dingen onguur – het vaandel van haar vader zaliger oppikkend – zeker zullen wij nog van haar horen! 

 

Verder wat rondzwervingen in zo ver dat deze vrijblijvend mogelijk waren – eventjes toch, zonder al te ingewikkelde reservaties en tests... Grande Hornu, lang geleden, en Luik, spijtig genoeg in de trieste zaak van het verdwijnen van le petit maître Jacques Lizène, wat on eraan herinnert dat de goede oude tijden wellicht nooit meer zullen zijn... BPS22, waar ze spijtig de esplanade van voor naar de knoppen hebben gedaan – ook daar bedenken ze niets beters dan het verwijderen van oude gezonde bomen – wat ond dan weer terug brengt naar de deprimerende realiteit en de locale situatie- blijkt dat zelfs onder hevig protest de officierswoningen aan de Kiwietvest (miniheim met zijn wonderlijk tuin) moeten sneuvelen voor alweer saai officio-archtectuur... dus mijn poging om wat vrolijker te doen weer mislukt. Merry X

Broodje Bwek gezien bij Hioco

 

wegwerphout tot antitect

 

Tropisch Meranti gewoon weggesmeten

Kan het dus niet laten... maar het is dan ook schrijnend, de spilzucht wat betreft hout – in de naam van duurzaamheid en als onderdeel van de algemene greenwashing waaraan iedereen bijdraagt... in dit geval ook weer: WTF... Containers vol kapot gesmeten vensters van een school(recyclage? Te lastig, weg ermee) – een school die zich nota bene als 'klimaat bewuste school' profileert... Blijkbaar moesten alle vensters in het kader van het duurzaamheidsbeleid vervangen worden... dus vrij recente vensters met meranti kaders worden er uitgerukt en vervangen met alu of pvc thermopane stukken. Terwijl wetenschappers het eens zijn dat wij het gebruik van tropisch hardhout moeten terugdringen, blijven wij maar verspillen. Hoeveel orang-oetans moesten hun habitat verlaten, werden gedood of gevangen om deze bomen te kunnen exporteren – er zijn genoeg schrijnende filmpjes op het net om te laten zien dat de verdere ontbossing – niet alleen in Sumatra, Borneo etc, maar overal een ramp is... maar wij blijven doen alsof er niets aan de hand is... en zelfs de overheid (in dit geval gemeente) is zich nog steeds van geen kwaad bewust – terwijl de kinderen die naar deze school gaan te zien krijgen hoe er in werkelijkheid de verhalen van de juf maar sprookjes zijn, en hout een wegwerpartikel is.

 

 

 

 

 

 

 

(Klimaat bewuste school met Natuurspeelplaats, wat leuk - minder leuk voor de fauna van Borneo en Sumatra...) 

 

 

Duurzame verkleding – beton-bouwsels die als schaamlapje een laag (tropisch) hardhout op de gevel gekleefd krijgen om 'ecologisch' uit te zien... het is schering en inslag, zelfs bij de openbare instellingen zoals het Vlaams Architectuur Instituut – beton gedrocht helemaal in roofbouw-bomen verkleed... en de levende bomen voor de deur laten afsterven... 

 

Ik had al in een vorig bericht erover geschreven, en zelfs een brief gestuurd om zo rap mogelijk de betonnen esplanade voor de ingang van het VAI open te breken om de bomen alsnog te redden... te laat comme toujours... nu is er een bloemperk met kerkhofbloemen en vier afgezaagde boomstronken die volstrekt onnodig zijn vermoord... Als de architecten blijven zitten achter hun computerschermen en geen rekening houden met de reële wereld en de impact van hun geknoei blijven wij maar in cirkels draaien – en dat juist terwijl binnenin het vermaarde instituut een expo van T.O.P. Office loopt, die als sinds begin jaren 70 voor een bescheidener en ecologischer aanpak pleit – schone archieftaferelen die op dove oren en ogen vallen... reden waarom de office uit de orde van architecten is gestapt en waarom ik mij eerder als antitecht beschouw...

 

Houtduif vraagt zich nog steeds af waar de vier grote bomen die er al generaties stonden naar toe zijn...  sinds de esplanade niet meer als parking wordt gebruikt is er geen reden om de verharding te handhaven - maar het bloemperkje hier is ruim te laat om water door te laten..

 

het vernieuwde KMSKA – niet geslaagd.

Ref – “Het respect voor het 19de-eeuwse museum zit diep geworteld bij KAAN Architecten. Architecte Dikkie Scipio wil de nieuwe museumvolumes niet laten concurreren met het bestaande museum. De nieuwe museumvolumes hebben in tegenstelling tot de oude museumzalen geen uitgesproken materiële identiteit. Zo wordt het contrast tussen het oude en nieuwe museum extra in de verf gezet”. (promo KMSK)

Het is waar dat er een groot contrast is tussen oud en nieuw, op zich geen probleem, men kan het ene zonder het andere zien, behalve het aspect 'licht'

Daglichtmuseum – idee was de 19-eeuwse aandacht voor het daglicht te behouden – maar daar zijn ze te kort geschoten. Wel is er op de nieuwe daken een ingewikkeld systeem van 'lichthappers' die alleen indirect noorderlicht vangen – maar dat is juist niet genoeg om de oorspronkelijke zalen als tevoren te bevoorraden – iets wat direct opvalt – schijn bedriegt en kan niet verdoezeld worden: de zalen zijn duister en luguber ook al wegens de bijkomende verlichting met spots... 

 

Het is dus niet echt waar dat de daglicht-optie in ere werd gehouden; ze is adequaat voor de nieuwe zalen, de intussen was afgekalfde “white box” idee met egaal verdeeld licht in een poging Stanley Kubrick achterna te zitten, maar voor de zalen beneden is het wurgen... met merkt direct dat de glazen plafonds niet genoeg gevoed worden, laat staan dat er zonnewereing bij te pas zou moeten komen als voorheen... Spots dus, die met hun 'seventies' rails de plafond architectuur verminken, en die hoe dan ook storend zijn: soms gericht op schilderijen die te veel licht krijgen, soms te flaw-flou om degelijk licht te geven, en in het geval van de hoger hangende schilderijen, zeer harde reflecties veroorzakend... men kan al niet van beneden goed details bezien, en met de weerkaatsing verdwijnt het werk helemaal.

Op ooghoogte kan je nog zelf kiezen hoe dicht, met of zonder bril, een detail te bezien is... hier worden kleine werken ook hoog gehangen, waar ze voor de meeste bezoekers verloren gaan. Zeker, vroege hingen werken ook hoog, over elkaar – maar dat weren der grote, terwijl de kleineren benden hingen – men kijkt nar de eigen oude foto's... Grote werken moeten hoe dan ook van op afstand bekeken worden en mogen hoger hangen... niet omgekeerd. 

 

Dodelijk Betonwoestijn & Nep Groen

 Net ontsnapt aan de brokken na een cultuurbezoek...- familieleden waren ontgoocheld over het nieuw zuid – ik zet er al geruime tijd geen voet meer van het deprimeert mij gewoon – al ik eraan denk wat er wel had gekunnen, met behoud van veel meer groen en oorspronkelijk karakter... ook al staat het oude rangeerstation er nog is het verloren tussen de designer-langeweile die je overal in Europa tegenkomt... spijtig want een gemiste kans... De kwaliteit is ook structureel ondermaats – als ze al niet weten of de stelling het gebouw heeft neergehaald of het gebouw de stelling, dan stel ik dat er iets grondig mis is met de veiligheidsmarges en de planning... uiteraard word er met de meest goedkope buitenlandse (sociaal regiem van land van herkomst) bouwvakkers gewerkt die nauwelijks met de bazen on onder elkaar kunnen communiceren, en die moeten dan in recordtempo luxeappartementen uit de belaste grond stampen... dat is Murphey's Law treiteren...

En over belaste grond gesproken, (dat de nationalisten het volk vergiftigen verrast niet, bij groen is toch even schrikken)

even de overkant van de Schelde bezoeken waar er nu (alweer wegens bouw-geklungel) een heuse ruzie is ontstaan over de smeerlapperij die 3M daar decennialang heeft laten in de grond sijpelen – decennia tijdens welk ook de partij Groen! (ha!) daar zogezegd de plak zwaaide... Ik ben nog zo'n ouwe die Agalev nog heeft gekend en toen al de 'vernieuwing' met lede ogen zag gebeuren (zoals ook trouwens met de rooien en de zwarten... het moest allemaal vlotter en leuker...) Van een echt groen-geïnspireerd beleid was er al lang geen sprake meer – postjes verdelen en meedoen aan de vetpotten was de boodschap – dus geen verwondering als er nu een regenboog-zee aan paraplu's wordt getrokken... wie heeft het zo lang laten slingeren, wie heeft 3M afgekocht, bla bla bla – intussen mag de belastingbetaler weer opruimen – de belofte dat het vervuilende bedrijf gaat betalen is een flauwe grap die de advocatuur soms nog bovenhaalt...

...neen grond is grondspeculatie geworden;

ik zie hoe ze in Antwerpen bomen verwijderen om bomen te planten, uiteraard op kosten van u en ik – en dan zijn er verbeteringen die niemand moet hebben – waar ze bomen laten staan worden de wortels in beton gekaspelt, zodat na enkele jaren toch gerooid moet worden – intussen krijgt de dicht gebetonneerde ondergrond een laagje aarde met gazon om de indruk te geven dat het groen is... dat men denkt dat het niet verhard is, en dat het regenwater door kan tot de wortels... niet dus... het is een zinnebeeld van het groene beleid tegenwoordig – als het maar groen uitziet... dat wij nog niet zo ver zijn plastic-gazon uit te rollen is niet echt een geruststelling...

 

Rubestuin X (na hemel Lamelas KMSK nog een slag)

 

Ik dacht om wat positiever te berichten over het gebeuren rond mij, meer cultuur en minder afgeven op het beleid, maar spijtig blijkt dat niet mogelijk...

na een poging same met anderen de minister op andere gedachten te brengen en alsnog de loden hemel van David Lamelas in de KMSKA tuin te redden, samen met heelwat andere bomen en de waanzin van de herwaardering te stoppen – alsook de onnodig destructieve herinrichting van de gedempte (zuider-) dokken, kom ik nu de enthousiaste mededeling tegen om nog meer groenverwijdering:

deze keer in het Rubenstuin... 

 

(het gelande gedrocht mag u zelf op de site gaan bekijken...)

Ja hoor, ze gaan dat kleine stukje rustig vogel oase aan de straatkant (Hopland) vervangen door een glas & beton gedrocht van de gerenommeerde Robbrecht & Daem architecten – (waarom de overheden deze nog steeds goed vinden versta ik niet....) uiteraard allemaal heel goed bedacht en nodig voor de belevenis van de vele toeristen die ze verwachten, kassa kassa en horeca uiteraard – het liberaal model, ook al weten ze (eigen tekst): 'De tuin is in de tijd van Rubens al een groene oase en een plaats van verpozing. De privévertrekken, zijn schildersatelier, de verblijven voor medewerkers en leerlingen: allemaal zijn ze verbonden met de tuin.' en 'Het is een mooie, rustige, beschutte plek waar Rubens’ kinderen volop kunnen ravotten terwijl vader, filosoferend met vrienden, of alleen, broedend op een nieuwe opdracht, rondkuiert. Het is nog steeds een welkom rustpunt in het midden van de drukke stad.' En doch gaan ze deze historische plek overhoop halen, de volwassen bomen, de vogels die daar nu wonen en kunne verpozen in de drukke stad waar alsmaar minder groen te bespeuren valt... De zoveelste schande boven op al de rest van de vernietiging van groen en waardevolle rustruimtes... Verdere Antwerpse zelfverminking in de blinde achtervolging van winst... Want zoals in de dierentuin, stadspark, KMSKA en andere plaatsen worden bomen geofferd aan nog meer Horeca... terwijl juist de bomen het attractieve aspect van deze sites vormden – maar bomen zijn niet meer welkom, in feite zijn ze plotseling sinds aantreden van deze stadsregering allemaal, 'ziek' en moeten vervangen worden door stekjes in ondiepe betonkuilen om wat aan greenwashing te doen...

Zo gaat Antwerpen nog een stukje eigenheid en groen verliezen op kosten van de belastingbetaler en voor de winst van privé-bedrijven die dan de horeca mogen uitbaten waar ooit Rubens en Gasten, en tot nu Rubenshuisbezoekers konden 'verpozen' in een natuurlijke omgeving... binnenkort alleen nog als koopvee in een gadget-museumshop... wanneer gaan Antwerpenaren beseffen dat de liberale aanpak hun stad naar de mediocriteit degradeert... waarom worden de middelen niet besteed om eindelijk het Smit Van Gelder Museum te renoveren dat al meer dan 30 jaar te verkommeren staat... in plaats van deze ongevraagde en over-dure prestigeprojecten die wel geld in de pocket van enkelen maar niets voor de algemeenheid oplevert.

a BD borger

 

A birthdayBorger

Ik had mij zelf aangemaand en voorgenomen het nieuwe jaar met een meer positieve ingesteldheid te beginnen – zoals alle overmoedige nieuwjaars resoluties blijkt dit niet zo eenvoudig te zijn, maar soit; Art's Birthday – de hilarische moment waarop een droge spons in een prehistorisch emmer terecht kwam en de bewoners van de grot bij Altamira aanzetten om conceptuele kunst te gaan beoefenen is door wetenschappelijke precisie vastgelegd op de 17de januari en is als dusdanig een hoogdag in de cultuurkalender van deze contreien... Meer specifiek het M HKA. Elk jaar is het een drukke bedoeling waarbij de genotsmiddelen rijkelijk geconsumeerd worden en het mondwerk niet kan stilstaan – dit jaar echter, met zijn surrealistisch Covid-19 reglementering, veranderde dit allemaal in een semi-virtueel gemaskerde niet-bal, en zette zo de toon voor een doffe, afstandelijk schuifel-bezoek aan het museum en enkele interventies op streaming; al dan niet op de grote scherm transponeert – Echt was de nieuwe 'untitled' van Birdie V. als gevelpartij langs een afgesloten kaai-boulevard – vanuit de bouwwerf niet echt te zien – (wellicht de duistere bedoeling) en om over de modderplassen tot aan het fietspad te geraken geen zin... een ander keer dan. Binnen wel genoten van de kans om wat rustig naar de expo te kijken – waren daarvoor vroeg genoeg – en zo wat ingehaald na de twee lockdowns... maar de 'state of the arts' van E.de Kuyper deden mij niet echt iets de intro van Nel Aerts wel wat leuk maar beetje dejà vox, videos, wel, tegenwoordig is alles video, en de goblin cake beter mislukt dan de ontbijt van mijn kangeroo – ook weer zo 'n trend... online radio niet echt meer of minder dan we op Centraal al decennia lang doen, in verschillende stadia van onbinding...

 

Dus een soort mummie-werf, die dan ook zonder al te veel aanpassingen kan doorgetrokken worden naar de aanpalende straten – de grote zandheuvelpiramiede waar eens Ostaijse kasseistenen gelukkige parkeerders ondersteunden, en gezonde bomen die voor de zoveelste megalomanie van de stadsarchitecten moet wijken – naar de oude binnenstad om te kijken naar de heuse actie van de Colson fanclub – in een wat verlaten Wolstraat (alweer te vroeg, of te laat, wie zou het kunnen zeggen tegenwoordig) met een kinder-elftal die als zoveel (elf miljoen) rode duivels met leeggelopen ballen naar een gekoelde fles cava keken – nein-tree-nein of was het 393?

(of misschien een fleske Perrier van Laurent...) 

Af naar Borger dan, enkele dagen later – een heus circuit intussen en dus ietwat curieus over de nieuwigheden – net 'off-Kattenberg' het kersverse 'Otty Park' – een gentrification-insert; van meet af aan een designy-artytechtuur omgeving met big namedroppers – en uiteraard ook heel wat beton... gedaan met de tijd dat kunstsites in Borgerhout organisch uit een behoefde van daar aanwezige kunstenaars groeit – zoals toen Club Moral, Ruimte Z, Morguen... en later Factor en Branderij – neen, het zijn de Hal-achtigen die nu opkomen voor de wijk – op zich niet slecht maar ik vrees wel dat de lokalen uit hun huizen zullen worden geprijsd... dus gele betonkuil in secties, combo Geys & Tirtiaux en leuke dingen – het geheel ziet zich als 'bureau' maar niet zoals bureau gruzemayer, toch eerder als echt gemeende 'art office' om niet het aftandse 'consultancy' te gebruiken... (en meer August Orts en Carton Instituut oproepend).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij Eva Steynen dan een verademing in licht en fragiele eerlijkheid - gewoon meticuleus uitgeknipte tekens/tekeningen suspendeert... verademing in een huiskamer omgeving – men voelt dat er tijd is mee gemoeid, en minder geconstrueerd ook al is de presentatie wel soms een vernuftige balance-act die van de toeschouwer wat voorzicht vraagt. Bij Ingrid Deuss even kijken- tamelijk klassier foto – okay, maar de 'sculpturen' hoefden niet – zien er uit als zilver gelakte houtrestanten – (en flashback naar knutselschool) – dan liever de 26 serieuze splinters die Guy Rombouts in DMW laat zien – da's puur natuur en nodigt uit tot denken – Verder naar de InSight studio window van Wendy Krochmal- waar Boy Erik Stapparts of liever het BES instituut Alex Zimmerman in 3D heeft uitgenodigt in een enveloppe-onderdeel dat met best op zijn bijzonder smarty phone downloadet want anders is het te ingewikkeld...