MAC’s juni

MAC’s juni

Het was wat kort op de bal maar ik was blij toch op de vernissage van de dubbeltentoonstelling van Jean Glibert en Ann Veronica Janssens te geraken... want het is weer een tijdje geleden dat ik tot de Grande Honu gekomen ben, een site die mij altijd heeft beloord. 

Ook hier is de plaats en ruimte en toeschouwer zelf die het belangrijkste is... de wat minimaal ogende tentoonstelling is in feite meer dan zelfreflectie – interreflexief misschien... Beginnend met een zachte speling van licht... de eerste zaal is een wolk van weerschitterend zand – misschien wan oneerbiedig glitterzand te nomen, welk toch weer anders is, eens dof, eens onwerkelijk schimmerend... van bepaalde invalshoeken is het banaal gestrooide een feeërieke wolk die geen dimensies kent. AVJ heeft het ddor den directeur zelf laten uitstrooien – zo is de interventie van de kunstenaar abstrakt, concept, hands-free... Glibert heeft in de zelfde zaal dan een subtiel verfspel geplaatst, aanschijnend gewoon reflectie van lakverf, maar in feite meerder lagen velle kleur die zich wederzijds opheffen tot een neutraal lichtjes transluscent vlak te komen welk men op eerste zich zou kunnen missen... 

onmogelijk te fotograferen, moet men zelf rond lopen om het effect te zien...

In de pit een trouvaille van AVJ: een mistig match tussen Berlin en Barcelona einde jaren negentig waarbij de mist zo dik is dat de camera geen bal niet meer ziet... op het veld blijkbaar wel, want het spel gaat door, maar voor de toeschouwers is het een wonderbaarlijk mysterieus dans...

Terug boven de fietsen van AVJ die wij in verschillende gedaantes kennen, nu met polijst reflecterende wieldoppen, wat in deze anders ‘lege’ ruimtes zeer goed uit komt: de reflectie van kleurvlakken van Glibert en de toevallige passanten is het wat het moet zijn, namelijk wij die reflectief kijken naar de reflectie van ons zelf... en de grote rood & zwarte streep die door het hele gebouw loopt... In de achterkamer een langwerpig matrijs van een giet voorwerp – een as of dergelijk – in hout, rood geschilderd zoals de moules vroeger waren.. spijtig dat mijne collectie al door houtworm bijna inexistent is geworden.

De streep eindigt aan het einde, en er is weinig uitleg en anders te doen dan verder:

Naar buiten 

Quadra van Jef Geys – zijn laatste werk, een versie van een project voor de opgegeven vliegveld van Riem bij München, een luchthaven die ik zelf nog gebruikt heb, en die intussen helemaal verdwenen is... KMO zone in plaats van tuinen zoals toen voorgesteld.

Het tuin aspect van zijn werk heeft mij altijd aangetrokken – de slice-of-life fragmenten van dagelijks bestaan, curiositeiten, instellingen en bedenkingen vond ik interessant maar meer kom men er niet mee doen – het leek niet institutionalzeerbaar... ofwel was men er bij op het moment zelf, ofwel men las erover in zijn kempens Informatieblad, maar al te veel toegevingen naar de eisen der instituten heeft hij niet gedaan... Hier misschien enkele van de meest in ’t oog vallende: de reeks planten gevonden bij graven op San Michele in 2009 en de reeks gepresenteerd in Middelheim 99 – ein uiteraarde het Informatieblad – dus een documentaire opstelling in de zaal van de vroegere ‘Cabinet d’Amateurs’ – en buiten dan the real thing: de plantenbakken met de planten, verzameld volgens landen van ‘herkomst’ of prévalance in de abstraheerde vorm van de corresponderende natiestaat... 

Uiteraard ben ik erdoor gecharmeerd en ook wegens een recente bezigheid met wilde en medicinale planten, mijn natuurliefhebberij en een algemeen eco-behouds-ingesteldheid, maar in feite ook gewoon als tuinieren als filosofische bezigheid, wetenschappelijk wondertuin, verbazing om microscopisch schaal alsook gewoon appreciatie, blij met kleuren en vormenspel... meer moet het niet zijn, zen voor diegenen die het zien.

Een van de eerste dingen die ik zag als ik in Belgie toekwam van deze mij helemaal onbekend kunstenaar was een satellietenfoto (voor googlyearth etc) van hemzelf in zijn tuin te Balen... de globale zicht op dat klein tuineerdertje zei zo veel dat er ook geen uitleg meer nodig is, en zo heb ik ook hier de tendens het werk voor zich te laten spreken – meer nog, zelf een tuintje aan te leggen, want er zijn zaadjespapieren tussen de meeneemdocumetatie gezaaid om zijn erfenis verder mee uit te dragen naar alle windstreken. Goed zo. Doen!