Parkbeton

 

...nog meer beton graag!

Overal hebben ze de mond vol ontharding, maar in de praktijk is dat maar schone schijn – onlangs kreeg ik weer een brief in de bus hoe ze in mijn straat weer alles zullen verfraaien en dat er meer plaats komt voor groen... in feite is het nog niet zo lang geleden dat ze het bestaande groen ingeruild hebben voor wat designer-fantasie die er dat toe geleid heeft dat een gewone parkbankzitter omver werd gereden... een degelijke boom had die brokkenmaker misschien tegen gehouden...

maar ja, intussen hebben ze de boom die er toen geplant was weer uitgerukt en is er nu een betonperk zonder iets...

Dan was er de mooie acacia-koppel op de middenberm van de Plantin en Moretuslei – een streling voor de ogen van de filerijders 's morgens en 's avonds, maar er moest dus een verbrede af-rijstrook komen en werd de berm drastisch ingekort... uiteraard om zo de wortels van hemelwater te scheiden en de bomen langzaam te laten creperen... nochtans deden ze hun best en met wat ingekort hadden ze misschien nog een kans te recupereren,- maar nee, ook al waren er nieuwe groene sprietjes, weg ermee, met tak en wortel uitgeroeid – 

 

Jaren geleden hadden ze de tram die langs de straat reed door het park laten rijden, in een zogenoemde 'groene bedding' – alvast een slecht idee want de bedding blijft niet lang groen met de passage van lekkende trammen... en daar waar het de voetpad kruist was grint... zo ver passabel – maar de voetpad werd fietspad, en de fietspad werd fietsostrade (fiets-autoroute) met speedpedaalexxen en elektrisch bakfietsen en brommers en en en, zo moest er meer stabilisatie en zo werden dan de klinkers en het grint vervangen door beton – jawel, in het park gewoon beton gegoten... bravo!

Het groen wordt voortdurend verder terug gedrongen, in de naam van groen – alsof de elektrische fietsen niet ergens hun stroom moeten halen, alsof er gewone fietsen met pedalen geen betere oplossing is voor conditie en obesitas, alsof de auto's, ook al elektrisch met exotische edele metalen van verre landen een betere oplossing zijn dan openbaar vervoer, dat alsmaar slechter wordt en allesbehalve goedkoop voor een gewone man zonder pet zoals ik... nee, commerce en kortzichtigheid vieren nog steeds hoogtij als ware er geen vuiltje aan de lucht... COP of no COP.

Zie ook http://gruzemayer.blogspot.com/2021/06/betonwoestijn-dodelijk.html

 

regen

 

onophoudelijk regen

 en vegen door het park de bladeren en jongeren voor wie het te guur is allemaal...

sinds dat ik in de buur terk valt mij op hoe dun de natuur geworden is - ze kunnen het niet laten voortdurend verbeteringen te ondernemen, en dat is er nog de drang om culturele evenementen in de schamele resterende natuur in te planten, en liefst massa's volk op de been brengen om alle resterende sprietjes te vertrappelen.

slaap nu

 

Het is rustig in het hospitaal, zo rustig om ongerust te worden... ik en een madame naast mij zijn de enigen op een lange gang die voor de rest verlaten schijnt te zijn. Van de namiddag weende een baby, wellicht bloedonderzoek, dat ook op deze afdeling plaatsvind... maar voor de rest, lege kamers zo ver ik kan zin...of bijzonders rustige patiënten... comateus? Bijna heengegaan? Wie zal het zeggen? Dat belooft voor de middernacht-zonde, die moet waken over hoe ik slaap – en dan novelle, bijna volle man... gaat dat niet een vertrokken beeld geven of juist wel de ware aard van mijn nachtelijke zwervelingen blootleggen?

Mijn papieren zijn in orde... ze wilden vanalles weten, hebben mij grondig verkabelt, iets tussen astronautisme en uit de hand gelopen fiber-installatie... maar efficiënt gedaan mat zalfjes en klevers, (ik moest denken aan de elektrische stoel (old sparky) en wachtte op de natte sponsjes)...een gaaz-achtig net over mijn hoofd waar ze dan gaten voor gezicht en oren sneden... een neuszonde en nog even testen of ik goed gebrancheerd was aan de centrale computer... voilà, ik mocht beschikken, maar was niet meer gekleed om naar de cafetaria te gaan... 

 

Lang geleden dat ik de verveling zo nabij heb gevolgd, zo nadrukkelijk aanwezig. De hele namiddag wachten op Godot, geconfronteerd met zichzelf en wat schaduw van de zon de heel traag over de hemel schuift... ik moet denken aan al die patiënten die geduldig wachten op hun uitslag, hun verlossing of hun veroordeling. Lange uren om te doden, de kapel luidt de gelovigen erbij... zullen er nog zijn? Ik zal nu in deze kabel-tenue daar beter niet verschijnen... maar ga even langs als ik buiten ga... ze hebben daar intussen ook elektronische kaarsen... dus eentje voor Joseph, wiens campus ik ook bezochte, net zoals deze Vincent en de in het groen gelegen August(in)us... reden waarom ik bij deze groep blijf... alsof op het lijf geschreven. Maar tanende, heb ik den indruk... het kan ook een indruk uit verveling zijn.Veel geslapen heb ik niet, zo ver ik weet – ik zal wel af en toe ingedommeld zijn, maar het voelde eerder als een verdere sessie van wachten en verveling. De uitzicht op de stad was wel mooi, en leidde af van de knellingen der kabels en de apparatuur...

Ik dommelde weg, terug in 'die Heimat' die er nooit was – lang geleden dat ik nog zo een reis ondernam, de banden vervagen, de landschap vervaagt... letterlijk, want in het bos dat eens donker groen en nat was, mysterieus vol varens en dieren, is nu droog kreupelhout en stervende bomen, aangetast door kevers die niet meer in de koude winters verdwijnen, maar doorgaan met hun destructieve veldtocht... binnenkort is er niets meer... men ziet het zo.

 

(met de kat langs het voormalig ruiterspad – hier komt niemand meer, het is ook niet meer aangenaam vertoeven.)

Eens een oord van rust en bezinning op de hevelrug, weg van de drukte der dalen – helemaal toevallig jaren geleden ontdekt als goedkope tussenlanding, een schim uit het verleden als mensen nog dachten een paradijs op aarde te kunnen schapen na de hel van de tweede wereldoorlog... helaas, het was toen al afgelopen, alleen maar een vraag van tijd; en ja de tijd is er nu.Alleen nog de gebouwen en de meubels, en een voormalig medewerker in zijn hutje aan de rand van het stervend bos... de rest is overgenomen door vrijbuitende opportunisten uit het oosten... zal niet lang duren denk ik.

 (shovel & heap)

 

(gekleurd licht door de glasramen van de verlaten kapel spreken van een ander tijd, de opbouw na het overleven - een gefnuikte herrijzenis)

Donkere wolken trekken op, maar er valt geen regen... dit bos zal bij de volgende hittegolf wellicht in brand vliegen, het is er rijp voor... en dan is ook de hele omgeving niet meer interessant, want het bos was de reden van dit alles... vertrekken dus vooraleer te deprimerend, maar het is zowat overal zo... in meer of mindere mate, een soort zelf-verdoezeling die denkt het oude bekende noch te bewaren – maar het kalft zienderogen af zoals de gletsjers in de bergen, de poolkappen en de redelijkheid bij de mensen.

Ik houd mij even vast aan een kleine schilderij van Paula Moderson-Becker die ik in een tentoonstelling van een verzamelaar tegen kwam: 'Apfelbaum mit hellem Himmel 1900' wellicht uit de vroege periode Worpswede, als het nog paradijselijk aanvoelde, voor dat de embolie haar het jonge leven kostte haar overviel en het dorp in de foute richting afgleed... 

 

de spinazie factor

 Exact 25 jaar

geleden las ik in het groentenwinkeltje Factor 44 een traktaat over de kwetsbaarheid van de pompelmoes op basis van de bevindingen van fruit.

Het was in het kader van 'Obst & Gemuße' (rather than / dus niet Gemüse –) een fifty-fifty* activiteit, – men denke aan de weegschaal in de Delhaize – voor dat jij uw vers-inkopen kan intikken moet jij kiezen tussen Obst & Gemüse – Fruit en groenten dus – dit binaire, de attitude, het hele systeem, tot en met onze huidige verslaving aan computer-gestuurd vanalles-en-nogwat, de strakke verdeling van ons leven in ja of nee hebben wij te danken aan Leibniz – die al vroeg een machine (traprekenaar 1672) had ontworpen om on twijfelachtig leven in een 'juist' of 'onjuist' stramien te pakken.

 

Maar wij zijn intussen ver gevorderd en aanvaarden het eenvoudig binaire bestaan al lang niet meer – wij ruimen in dat er verschillende, soms tegen-polige realiteiten samen een nieuw geheel kan vormen en hebben zo in zich de tendens van amalgamatie mee... of proberen ten minst deze in goede banen te leiden – Bij het woord amalgaam denken vele alvast aan de tandarts – ik ook ben opgegroeid in een tijd dat de wetenschap vond het beter te kunnen doen als de natuur en zo kwam ik als jonge knaap in de handen van Doktor Bobok terecht: Hij boorde profylactisch de ziel uit mijn gezonde tanden om deze dan met amalgaam vol te stouwen... een mengelmoes van vloeibaar kwik met zilver, tin, zink of koper... bekkes, een praktijk die sinds 2018 grotendeels verboden is.- bij mij vielen de vullingen ook al rap weer uit, en bezorgden mij een leven van kiespijnen – maar dat is nog een ander verhaal...

Of denken de syndicalisten onder u eerder aan de amalgamatie van bonden, vooral dan in de angelsaksische contreien – of ook in de bedrijfswereld, waar tot amalgamatie wordt overgegaan als men niet direct wil toegeven dat een bedrijf de andere heeft ingeslikt... Een een amalgamatie heeft plaatsgegrepen is het haast onbegonnen werk deze ongedaan te maken – men denke aan een ontroerd ei: te laat! Een omlette kan je nooit weer in een schelp passen – en denke aan de paradoxale 'naciemineto del huevo' – of om het eenvoudig op zijn engels te zeggen:

you cant unscramble eggs.

 

 

Maar wij hebben het hier over een meer filosofische soort amalgama

– een in elkaar vervloeien van elementen die samen weer een ander soort gegeven creëert –

Vandaag wil ik het hebben over Spinazie. Die gezonde groente die wij in jonge jaren als vormloze brei leren kennen was bij zijn vroegste culturele benoming nog stekelig: in 1629 is voor de eerste keer spraken van een stekelige cultivar – en vandaar dat Bento de Espinoza, de portuguese vluchteling die dan nog uit de tempel en gemeenschap werd verbannen, als Spinazie lees: Het enig tijdens zijn leven en onder zijn naam verschenen werk, 1663 bij Rieuwertsz te Amsterdam) was een behandeling van Descartes 'Principia Philosophica' (1644) – genoemd ” Renati des Cartes Principia”... daarin zijn al de verschillen overzienbaar – op vlak van de 'cogitus' of vrije wil, (cogitus ergo sum) en de substantie van de ziel... Spinazie geloofde niet in de vrije wil en zag ons, zoals alles als een grote groene brei, een goddelijke brei waarvan wij deel uit maken.

Dus dacht ik hier enkele pertinente stellingen van Spinazie in de ruimte te zetten, en proberen de (binaire?)tweevoudigheid, of zoals ook spinazie inruimde – meervoudigheid van ons bestaan en handelen te belichten...

Hiervoor neem ik zijn bekendste werk ter hand, en probeer via de oorspronkelijke teksten licht op de zaak te werpen: de substantie, de attributen en de modi...

(enkele direct voorgelezen stukken in latijn van  'propositos, demonstratio en scholium...)

en   afronden met  ('al wat voortreffelijk is is even moeilijk als zeldzaam') het einde Ethica... vierendeel/fifty van het doek met de archïsche spinazieplant. (1620)

Oei

 

OEI OEI

Square demonstration

Het is al een tijdje geleden dat wij AZART mochten lezen in een museale context – de boekpresentatie-expo van Guy Rombouts in het SMAK is dan ook een welkom verademing in de wereld van de Azart-schrijvers associaties... (the AWAWA)... wij mochten nog eens onze alfabetische kennis kleurrijk opfrissen met het 'kleine Murano alfabet' voor de gelegenheid opgeblonken in een vitrine, waarboven de verschillende configuraties van oei oei oei – Oei oeioei...oei oei konden gelezen worden in kronkelend kool en vergezeld met diverse constructies, assemblages, assortimenten en schikkingen om onze hersenkronkels te ontwarren... een speelse wonderkabinet met iets voor iedereen en iedereen voor iets: ik bijvoorbeeld vond de uitgesmeerde letter-letters in rood geel en blauw op krantenpapier een thowback naar Dieter Rot's Schokoladenpralinen-presse, maar ook souvenir naar de fifty-fifty tijden in welke deze vermoedelijk ontstonden (lichte déjà-vue denk ik) zo waren er meerdere oude vrienden en reminiscenties van memorabele exposities, met de klok, de objecten-A en diverse kleine sculpturen die men over de jaren als deel van het objectenpanorama in de Isabella Brandtstraat kende – en de literaire referenties Cees Nooteboom, belangrijk werkboek van Oey Tjeng Sit naast het Nieuwsblad van GEEL mochten niet ontbreken... alsook het boek-boek en verschillende andere stukken van belang. De lichte (ver) ademing door de toe-gekleefde deuropening (uitsparing oei) een klein knipoog naar Bernd Lohaus, net tegenover de drie-letterwoordenboek-editie van ADD, en dan een nummer-sculptuur van Monica op de vensterbank naar het Broothaerskabinet... onderaan verscholen, maar toch present.

Geel en Knikkers Oey

 

Johnson toen 55 fr

In feite was de zicht van deze presentatie ook zeer vanuit dat onderliggende kabinet te genieten – men kon in de reflecties van MB ook stukken van GR (en MD) zien spiegelen, het geroezemoes van het publiek even aanwezig onderaan als boven (of zelfs evidenter, wegens hoger gelegen en leegte versterkte het geluid nog...) en de verwantschap nog versterkt door de wederzijdse aanwezigheid van boek-werken en haast obsessieve (tijdelijk) herhalingen van korte lettergroepen... 

 

MD reflexon MB

Het geheel zou niet volledig zijn zonder didactische presentatie (of kleine cameo-performance dat als zulk zou kunnen doorgaan) van Guy zelf met krijt aan de schooltafel, gracieuze AZART-lijnen trekkend en zonder aarzelen een 1m² werk te laten ontstaan die in de rij met nihil-meester WV zou passen. Ook het kleine schoolbord van de Antwerp Artist Run School was present, als representant van het veel grotere werk 'gebeurtenissen verharden zich tot het object waarop wij zitten en abstracte zelfstandige naamwoorden de stevigheid van een tafel verwerven' … vele dingen verwijzen naar het afgelegde traject van Azart, en tonen aan hoe veel meer kilometers er nog inzitten, en dat diegenen die vinden dat het intussen wel is geweest ongelijk hebben – zelfs hier in deze kleine presentatie is het grotere, monumentalere evident, en nodigt uit om nog eens te gaan kijken naar the betonstukken bij Brecht, ondergronds te gaan bij Tomberg of over de bruggen te wandelen op het Javaeiland te Amsterdam...

 

Tomberg passe-vite

of virtueel in cyberspace
 

(wie het kleine niet eert is het groet niet weerd)

 

RHoK & RoLL dubbel

 

Na juist nog in Luik de vitrines met werk van Vered Ben Kiki te hebben bewonderd in het kader van de 'Art au Centre' reeks (#11) – een heuse vertoning op zich zelf, spijtig belemmerd door grafwerken in de straat... maar geen nood: twee uitgebreide presentaties (Samenwerking [by'ro) en shoo_bil) zijn nu te zien in het RHoK te Brussel: zowel in Etterbeek als in Woluwe...

Direct bij het binnenkomen in de wat fragmenteerde brut-paviljoen in Etterbeek had ik de indruk: 'het past' – de dimensies van Vered's werk, van klein tot armlengte groot, zitten goed in de onderverdeelde ruimte waar dimensies op mensenmaat gehouden zijn en invalshoeken en niveaus voortdurend veranderen. Zo ook het werk van Ben-Kiki: schijnbaar simpele tekeningen van voorwerpen, lettergrepen, verbeeldde landschappen met instructies, referenties, aantekeningen... ja wat zijn het nu? Lijsten, opsommingen, delen of breuken, en welke taal? Welk geschrift? Hebreeuws, Arabisch? Iets archaïsch? Het doet aan Mesopotamië denken... maar dan in de vorm van stripverhalen of conjugatielijsten in schoolschriften...

Het lijkt absurd, surrealistisch, kinderlijk... maar als men ziet dat ze wel degelijk gebruik maakte van haar eerste schoolschriften, gecombineerd met haar eerste studies aan de Universiteit Haifa begint een zich samenhang te vormen: Wittgenstein was een favoriet, en zijn werken rond 'nützlichen Unsinn' en zijn 'Tractatus Logico-philosophicus' en gebruik van 'Umgangssprache' en de 'Doppeldeutigkeit' – meerdere betekenissen en interpretaties die gelijktijdig toepasselijk zijn – kan men als rode draad doorheen het werk van Vered Ben-Kiki terug vinden. 

 

 

Zo is het dan ook heel toepasselijk dat simultaan twee locaties haar werk presenteren, waarbij alleen lichte verschillen soms tot verwarring voeren: heb ik dat nu al gezien of niet? Is dit het zelfde als dat? Of in de woorden van mede-50/50'er Wout Vercammen: “Zo of Zo of Zo of Zo”... 

 

 

Ook al zijn er grotere 'witte' vlakken in het werk zijn deze geen leegtes – ook de grafiek-ogende (collage) werken hebben vlakken die omzoomd zijn met tekens/betekenis, en hun relaties moeten over grotere afstanden 'niets' of monochroom veld communiceren, om dan toch een gebalanceerd geheel te vormen. Gebruik van beeldmateriaal en beeldtaal uit oude bronnen, met voorliefde aan wetenschappelijke encyclopedieën, geven werken iets tijdloos en een bepaald patina. Maar net als het té serieus dreigt te worden komt er een grapje aan te pas dat alles weer los laat... 

 

 

Deze dubbeltentoonstelling met Luikse aanhang is een eerste herintroductie van het werk van Vered Ben-Kiki na de hommage vlak na haar heengaan in de Shoo_bil gallery te Antwerpen, en is hopelijk het begin van een herboren interesse, want er is nog heel wat materiaal om te bewerken en ontdekken... maar als begin van een degelijk onderzoek mag dit al zeker tellen.