Deze keer ben ik er wel geraakt, Dortrecht performance meeting... Toen was ik no-show bij de eerste nacht van de verveling, ook al werd mijn vervelende bijdrage wel op de afgesproken plaats voorgelezen... Dus ik geraakte er maar ben eerst naar de inrichtende instantie gereden (Lodge 222) en niet naar de plaats van vermaak, Pictura in hartje stad... Deze keer had ik ook de kans om wat rond re zien...
(lege zakken opblazen, of een variatie uitlaatgassen en -
)
Maar eerst op de afspraak. Pipe, vier weekends van performances allerhande, dit was dus kick off... Verademing, uitademing in plastiek zakken, en tussendoor een keutel aan de muur... Een verloren Australiaan misschien? In de bibliotheek-bar-kaffeekamer een video met kortfilms uit alle wereld, interventies in Urban space... Veel uit Latijnamerkia, en heel wat interessante dingen... Genoot ook wat aandacht en goed geplaceerd... soort openbare weg... Tussen de kamers... Een opdracht verwachte mij vervolgens... Ik nam het mee, voor subiet... Verder naar achter juist afgelopen een schietpartij, dans met verfpistolen, groen inkt... In progress voor later ook.. Daarnet zag ik een meisje in een gat in de grond verdwijnen... Ik ging kijken en ontdeckte een ladder die naar benden in de kelders stak.. Ik ook naar de ondergrond waar een rij gitaren lagen te slapen op hun versterkers, een spookachtig golvende opwelling van reverberatie veroorzakend die niet tot gepiep leidde maar zachtjes weer wegebde... en dan weer opkwam als een lage adem van een reus... In de walfis om zeggens...
Verder op een collectioneur die zijn collecties schikte in de diepe kelder, soort bij soort maar ik kon er geen logica aan knopen, wellicht de bedoeling, dat er geen logica was, hoorde nog bedoeld was... Ik heb zelf een hang naar dingen, allerlei dingen, zonder zelf te weten voor wat of waarom... Een ervaring verder...
Terug boven juist oom halverwege op de gevoelige plaat vastgelegd te worden en dan maar naar buiten, voorbei de uitademende Australiaan, om mijn wagen weg te zetten voor dat de handhaving hem in de mot hadden, e, ook de stad wat te verkennen... Oud Nederland, dat wel, en veel bootjes, wat mij altijd bevalt.... De instructies op mij papier stelden dat Ik mij bij de geluiden moest richten, knal links, rechts gaan, geluid van achter, omkeren, van voor, verdergaan, of juist omgekeerd... Maar ik arrangeerde het zo dat ik wel met mijn gehoor selectief geluiden koos om juist daarheen te gaan waar ik meende te willen gaan... Noem het tricheren, of, zoals ik het zie, een eigen interpretatie van de opdracht.
Bij donkerheid terug en de exhalerende Australiaan had intussen de kamer zowat met zwarte luchtledige zakken gevuld en de schriftuur aan de muur verder aangevuld... Ik kreeg ook een keuteltje om vast te plakken, maar het lukte niet goed... Shit! Nog een gevallen... Dan liever nog wat video kijken...
En dan avondprogram: drie sportief-vel geklede dames presenteerden een hoop plastiek... Aangebracht in plastieken zakken en in het midden samengebracht PVC, PP, Polly Etheline en zo voort... Dan begonnen ze de hoop te triëren, soort bij soort zoals wij zo graag doen elke week op vuilbakkenavond.. Of ten minst bij ons, separate ophaling weet je wel, waarschijnlijk sturen ze het dan toch allemaal samengebonden naar Afrika ergens... Dus dat duurde even tot alle plastieksoorten gesorteerd waren en alle separate hoopjes netjes stonden te glunderen... Wat flink! Maar dan begonnen de dames daar een feestje van te maken, en bij gedept licht wild tekeer te gaan in een soort extatisch ritueel of dans, zich helemaal laten gaan en uiteraard alle netjes apart geselecteerde plastieken weer helemaal door elkaar de wervelen... Wheee juhu! Eindigend in een uit adem zijnde soort volkaan van poly dit en poly dat... Terug to leven komend en bijna bartend tot een soort opruiming... Met hun benen in een soort schaarbeweging dreven ze de verwilderde plastieken bij elkaar en duwden ze zachte en sensueel tot aan het publiek, zacht maar onontkomelijk, alsmaar dichter, langzam bedelvend, overmeesterend ... Ja begraven...
Het feest is gedaan, de plastic fantastic is niet meer, het is goed geweest... Wij hebben er geen aandacht niet meer voor hoe destructief onze dagelijkse gebruiksvoorwerpen zijn, alles verpakt om in twee seconden weer uitgepakt te worden en de vuilbak in deze o de andere vuilbak, na gelang soort, maar deel van een grote afvalberg die van ons allen is...
Nee, feest afgelopen....
Tijd om al het plastiek te weren.